Van de outback naar thuis op de bank

Het proeven van de relaxte sfeer in Perth bleek van korte duur te zijn. Nieuwe avonturen waren onderweg. De baas boekte me een vlucht naar Mt. Isa, Queensland. Hier werd ik herenigd met Stu. We pikten op het vliegveld een huurauto op en reden naar Cloncurry, een mijners plaatsje 100km verder. 

In Cloncurry verbleef ik op een holiday park. Van hieruit reden we iedere dag naar de grid. Deze lag zo'n uurtje verderop, wederom in de middle of nowhere. 

Deze job zou hooguit een week duren maar deze 7 dagen werden wel 7 helse dagen.. Zoals gewoonlijk bleek de "fabel" van een makkelijk gebied weer een understatement te zijn. Man man, wat een kl*te gebied zeg.. 

Alleen maar heuvels/bergen, bergen die volledig begroeid waren met weet ik wat niet allemaal. Het leek wel een oerwoud! Dit was echt zo'n gebied waar je eigenlijk een machete nodig hebt om een weg te maken voor jezelf. Helaas dragen we alleen een dure zwaartekracht meter en een dure onhandige gps paal ons mee en dus werd het flink afzien.. 

De enige momenten die me op de been hielden waren de momenten dat we weer eens boven op een berg stonden en even van het uitzicht konden genieten. Maar dit was altijd van korte duur en snel konden we weer de jungle achtige praktijken trotseren. 

Man wat was ik blij dat na 7 dagen deze job er eindelijk op zat. Betere dagen zaten er aan te komen en de volgende job stond al te wachten. Een helikopter job. Hetzelfde dat ik een maand eerder in de buurt van Adelaide gedaan had. 

Nu komt het leuke, in theorie zaten we maar 500 km af van de volgende job af maar omdat we de Toyota landcruiser in Adelaide moesten oppikken maakten we ons op voor een sterk staaltje Australische roadtrip praktijken. 

We vlogen van Mt. Isa via Brisbane (Queensland) naar Adelaide (Zuid-Australië). Hier pikten we de Toyota op en reden even verder om een nieuwe aanhanger op te pikken. Van hieruit reden we door naar Port Augusta. Hier stond de Atlas truck. Alle spullen voor de helikopter job werden overgeladen naar de land cruiser. Vervolgens reden we in 3 dagen helemaal door naar Barkly homestead (Northern Territory) zo'n 2500 km verder. En de weg hiernaartoe is behoorlijk saai. Nothing but red dirt for miles and miles… 

Ja als je zo'n afstanden rijdt dan is een ritje van Limburg naar Amsterdam ineens niets meer. Wat zeg ik, de vroegere vakantie ritten naar Frankrijk, Spanje en Italië voelen als dwerg afstanden vergeleken met dit. 

Het mooie was wel dat ik nu officieel alle staten in Australië had afgetikt. Gewerkt in Queensland, Tasmanië, Victoria, Zuid Australië, West Australië en the Northern Territory. In New South Wales had ik alleen wat rondgereisd. Maar deze job heeft me al op heel wat ruige plekken gebracht. 

Ik verbleef deze keer in een kleine kamer op het einde van het vakantiepark. Hier werd wederom het arsenaal aan elektronica uitgepakt en aan de lader gezet. De volgende dag zouden de piloten komen en werd er besproken hoe we zouden beginnen aan de gigantische kaart. In totaal zo'n 6000 stations. Met op kaart 1 zo'n 2700 stations. Tussen ieder station zat of 2 of 4 kilometer. Blij was ik dan ook dat het een helikopter survey was en geen loop job… 

De eerste dagen werd gauw duidelijk dat dit een enorm moeilijk gebied was voor de piloten. Hoewel het project in Zuid Australië vooral gedomineerd werd door enorme rode zandvlaktes bleek het in het Northern Territory vol te staan met kleine boompjes en struiken. 

De tail rotor van de helikopter mag natuurlijk niets raken en dus hing ik bij iedere landing met mijn hoofd uit de deur om de piloot te helpen. "Tail left, Tail right, all clear. Bij een kleine fout ben je stranded in de outback met een schade aan de helikopter van duizenden euro's. No time for playing around dus.. 

Door het moeilijke gebied verliep de survey moeizaam. Dit zorgde dan ook regelmatig voor irritaties bij de baas aangezien alles zoals altijd snel moest gaan. Ikzelf maakte me niet zoveel zorgen en ik kreeg de dagen wel om. 

Mijn dienst was van 6:45 uur tot 13:00 uur. Ondanks deze chille uren kreeg ik wel de volledige dag betaald. Lekker hoor. Vanaf half 2 gingen bij mij de voetjes omhoog en kon ik lekker chillen. In de avond moest ik nog altijd de data uploaden maar dit nam meestal niet langer dan een half uurtje in beslag. 

De dagen volgden zich in rap tempo op. Lekker in de helikopter rondvliegen en om de 5 minuten uitstappen om een zwaartekracht meting te doen. What a life.. 

In de avonden mochten we lekker wat eten bij het roadhouse. Ondanks dat deze menukaart je al snel de neus uitkwam, was het eten goed te doen. De ogen sloten meestal rond een uur of 10 in de avond. 

Over het algemeen verliep de survey goed. Er was alleen een dag waarbij door slechte controle de GPS zo'n 3 uur niet opgeslagen was. Dit resulteerde in een ruzie met de baas omdat dit natuurlijk onnodig geld kost. Het ging zelf zo ver dat mijn college uiteindelijk ontslagen werd. Ofja hij was er zelf ook wel een beetje klaar mee..

Het probleem bij dit bedrijf is, je kan 3 maanden alles goed doen. Maar als je dan de 4e maand een klein foutje maakt dan krijg je ze nóg keihard over de klote. Naar mijn mening niet terecht. En vertrouwen opbouwen binnen dit bedrijf is dan ook bijna onmogelijk.. 

Hoewel het weer heel vet was om vanuit een helikopter te werken was het gebied behoorlijk saai. En ook behoorlijk droog! In Australië liggen boerderijen die bij de grootste ter wereld horen. Wij vlogen over gebieden heen waar de caddle (koeien) een immens gebied ter beschikking hadden. Maar door te weinig regen, wat leidt tot te weinig voedsel en water, troffen we honderden dode koeien aan. Letterlijk honderden. Soms zag je zelfs een kleine plas met water waar wel 20 tot 30 dode koeien omheen lagen. Een kwestie van het net niet redden voor de koeien… "The outback can be a harsh reality for wildlife"

Na zo'n 4 weken hadden we kaart 1 eindelijk compleet en konden we door naar het andere gebied. Voor mij zat het werk er bijna op. Ik hoefde alleen nog te zorgen dat alle equipment bij het volgende gebied kwam en dan nog 2 dagen te surveyen. Een kleine rit van 6 uur bracht me naar kaart 2..

Mijn allerlaatste survey dag bleek er een te zijn met een uniek moment. In het midden van de woestijn was een kleine oase. Een heel klein meertje omringd door bomen. Deze bomen waren wit gekleurd. Toen we dichterbij kwamen met de helikopter bleek dat de witte puntjes allemaal vogels waren. Witte kaketoes. Duizenden witte kaketoes. Ik maakte hier iets geweldigs mee. We vlogen om de bomen heen en begeleiden zo de vogels in een rondje om het meer heen om vervolgens weer terug op de bomen te gaan zitten. Een geweldig aanzien dat mooi werd gefilmd vanuit de eerste rij. Ook weer zo'n ervaring die je niet vaak meemaakt. 

Het moment was daar. Tijd om weer verder te gaan reizen. Ik had in 4,5 maand maar 14 dagen vrij gehad. Geen weekenden gehad, niks. Maar de beurs was weer goed gevuld en vol blijdschap liet ik de outback achter me om terug naar Perth te vliegen. Perth is de plaats in Australië die altijd voelt als thuis komen. En ook deze keer was dit niet anders.. 

Vanuit Perth vloog ik naar Laos. 2 maanden ervoor was ik voor 5 dagen in Taiwan geweest en had ik een leuke meid leren kennen. Het klikte zo goed tussen ons dat we besloten om samen een reis te plannen. En zo zagen we ons op het vliegveld in Vientiane, Laos. Hello Grace! 

Ik moet zeggen Vientiane is niet zo bijzonder en veel woorden besteed ik er dan ook niet aan. Buiten wat lekker eten en wat kleine wandelingen kwamen we dan ook niet. Wel was er een ontzettend mooie gouden tempel die bezocht werd. Een groep jonge Boeddhisten maakte de dag nog iets interessanter. 

We pakten een nachtbus van Vientiane naar Luang Prabang. Leuk die slaapbussen in Azië. Lekker knus op een hard bed slapen en wakker worden in een nieuwe plaats. Ideaal en ook nog eens redelijk goedkoop. 

Aangekomen in Luang Prabang zat het weer niet echt mee. Al snel stonden we beide in kleurrijke poncho's op de straat. What to do with bad weather in Luang Prabang werd als hulplijn op Google ingetypt. 

Laos is het meest gebombardeerde land ter wereld en door het land heen liggen overal nog UXO's. Dit zijn niet ontplofte bommen. Jaarlijks sterven er nog behoorlijk wat mensen aan deze overblijfselen van de oorlog. 

In Luang Prabang ligt een klein museum waar je hier meer over te weten komt en waar je verschillende UXO's kunt aanschouwen. Hoe groot sommige zijn is echt niet normaal en na het lezen van de vele verhalen in het museum leef je behoorlijk mee met het land en haar inwoners. 

We verkenden ook de leuke gezellige straatjes waar je lekker kon eten en drinken. Verbaasd was ik wel toen ik opeens aan het terras zat met een Limburgs biertje. Maar genieten dat deed ik er wel van. 

Ergens daar verkocht een onbekende vrouw vogeltjes in een minuscule kleine kooi. Het zou geluk brengen als je er een vrijliet. Het liefst liet ik ze allemaal vrij maar de kans dat deze vogeltjes de volgende dag weer gevangen werden achte ik groot en dus liet ik mijn grote dierenhart in de steek. 

Een van de hoogtepunten in Luang Prabang was de Kuang Si waterval. En dus werd er een scooter gehuurd en reden we hiernaartoe. Het was een leuke route om te rijden door allemaal kleine dorpjes en natuurgebieden. Ofja bijrijder was ik haha. Als ervaren scooterrijder liet ik Grace de motormuis zijn. 

Een kleine wandeling bracht ons naar het geweldige aanzicht. Watervallen doen me na IJsland niet meer zoveel, of ze moeten wel heel speciaal en indrukwekkend zijn. Nou ik moet zeggen dat ik met de mond vol tanden stond. Een prachtige waterval was dit. En ik werd positief verbaasd. 

We liepen nog even verder om bovenaan de waterval even een frisse duik te nemen. Hier kon je even lekker genieten en erg druk was het gelukkig niet. Wel was ik weer eens verbaasd over sommige mensen. Eén dame was duidelijk alleen daar voor de ultieme Instagram foto. Of zou er een andere reden zijn waarom ze met hoge hakken een hike door de modder liep? 🤔

De reis werd vervolgd. We pakten de volgende ochtend een minivan naar Nong Khiaw. Ik moet zeggen dat ik 2 jaar geleden in Nepal een heftige rit achter de rug had over een dramatische wegdek. Dit ritje van een aantal uur zat in dezelfde categorie. Hobbels en gaten, hobbels en gaten… 

Ons hotel lag op een pittoreske plaats met uitzicht over de Mekong Delta. Op en top genieten. We verkenden het kleine gebied te voet en eindigden bij een van de vele restaurants. We maakten een verdomd goede keuze. De lekkerste red curry die ik ooit gehad heb! Bij betalen bleek dat we niet genoeg geld op zak hadden maar de eigenaar had een Chinese vriendin en accepteerde dan ook de Chinese valuta. Gelukkig maar… 

Het was tijd om eens iets actiefs te gaan doen. We zaten vroeg aan het ontbijt en maakten ons klaar voor een 3 uur durende hike. Aangezien de temperatuur in de middag zou stijgen maakten we vroeg stapvoets. Bij aankomst van het begin van de hike vroegen ze een kleine entree. In eerste instantie dacht ik belachelijk maar later zou blijken dat de conditie van de zelfgemaakte treden in goede staat was en dus was een kleine vergoeding wel op zijn plaats. 

Het is eigenlijk erg hoe we soms denken als mensen als het gaat om het betalen van die kleine kosten. Omdat je verwacht dat in een onderontwikkeld land alles goedkoper is, schrik je al snel om de kleine bedragen. Terwijl ik in Australië in een ontbijtcafé 12 dollar betaalde voor scrambled eggs. Nou dan betaal ik liever die 5 dollar voor een staaltje moeder natuur praktijken. 

Ondanks dat het vroeg was, werd het een zweet hike. Manman het liep me aan alle kanten eruit. De luchtvochtigheid was zo'n 90 procent en dus was het belangrijk veel te drinken. 

Een groot "klein" nadeel waren de muggen. En letterlijk honderden waren er. En ze moesten allemaal mij hebben. Ook al hadden we ons allebei met hetzelfde muggenspul ingesmeerd was ik degene met meer dan 50 bulten. Echt ongelogen, overal had ik ze. Niet normaal meer… 

Gelukkig was het bij aankomst op de top een open mond praktijk. Genieten met de bekende "zachte" hoofdletter G. Uitzicht over de omliggende bergen, jungle en de Mekong Delta. Samen genoten we in alle stilte. We hoefden elkaar alleen maar aan te kijken en dan wisten we genoeg. Dit zijn de momenten waar je voor reist. Voor moeder natuur en al haar schoonheid. De muggenbeten ben je op zo'n moment vergeten. Het enige dat overheerst is puur en puur genot. 

De weg naar beneden was ondanks alle muggen niet zwaar maar wel gevaarlijk. Dit omdat we beide op de sneakers waren en het behoorlijk glad was overal. Het was dan ook menig keer dat een van ons bijna of helemaal uitgleed. Tsjaa een beetje leedvermaak hoort erbij he.. 

Eenmaal onder aangekomen stuiten we op een traditionele kookwijze. Buiten voor een local zijn huis staat een enorme ketel op een paar stenen te koken. Mooi om te zien.. Old-school.. 

Ook dit plaatsje verlieten we weer om ons te vestigen in Vang Vieng. Wegens tijdgebrek besloten we hier maar één dag te blijven. Later zou blijken dat hier behoorlijk wat activiteiten waren maar helaas konden we natuurlijk niet alles zien. 

Het einde in Laos kwam snel dichterbij. De laatste dag verbleven we in Vientiane, wat overigens geen leuke dag was. Uit het niets had ik een griepje te pakken. Wellicht een klein virus door alle muggenbeten. 

Het leidde tot een bezoek aan het ziekenhuis om mijn temperatuur te meten. Natuurlijk een behoorlijk verschil in tegenstelling tot Nederlandse ziekenhuizen. En het zag er dan af en toe ook een beetje vreemd uit. Al met al verliep alles er toch goed en maakte ik me op voor een slapeloze nacht. 

Vanuit Laos vlogen we naar Singapore. Grace moest daar voor haar werk zijn en ik ging gezellig mee. De vlucht hier naartoe was afzien door mijn griepje. Gelukkig werd ik goed verzorgd door haar. 

Elke dag voelde ik me ietsje beter en het hotel hielp daar een steentje aan bij. We verbleven namelijk in een 4 sterren hotel midden in de stad dat van alle gemakken voorzien was. Een infinity pool op het dak hielp mijn griepje vergaan. Een geluk bij een ongeluk. In de avonden werd er lekker gegeten in de stad. 

Ook aan Singapore kwam snel een einde en zo stonden we elkaar gedag te zeggen op Changi Airport. Ik terug naar Australië van waaruit ik een verrassings vlucht gepland had. Grace ging terug naar Taiwan. See you soon😘 

Another day, another flight… 

Hoe het was ontstaan was een mysterie maar ik werd wakker met een vliegticket naar Griekenland in mijn handen. Na 2 jaar zou ik weer voet aan wal zetten in Europa. 

En wel in Athene, een stad met een millennia oude historie. In drie dagen verkende ik hier de stad met al haar pracht en praal. 

Ik bezocht Akropolis, het Akropolis museum, Parthenon, Olympus Zeus tempel, de Agora van Athene en menig ander historisch gebouw. Een zeer interessante stad. Uiteraard bleven ook de souvlakis niet onaangetast. 

Na 2 dagen terug de tijd in zijn gegaan werd ik opnieuw wakker met een ticket in mijn handen. En deze keer was het een ticket van Athene naar Eindhoven. Ja je hoort het goed. Eindhoven, Nederland, Europa. Na 2 jaar weggeweest te zijn was het hoog tijd om ons kikkerlandje op te zoeken. 

In Eindhoven werd ik opgepikt door Pepijn. Een vriend waarmee ik samen met Sil in Tasmanië en Melbourne had rondgereisd. Hier kon ik blijven slapen en we deelden en lachten om onze reisverhalen. 

De volgende dag pakte ik de bekende NS trein naar Sittard. Binnen no time voelde alles weer als vanouds. In Sittard pikte Roel me op en ik verbleef de dag bij Mich en Roel thuis waar we bijkletsen over de afgelopen 2 jaar. 

In de avond werd ik opgepikt door Jordy en kwam HET moment dichterbij. Een verrassingsaanval op het thuisfront. Een aanval die ik samen met Jordy tot in de puntjes gepland had. Dat vliegticket waar ik mee wakker werd in Griekenland was eigenlijk al 3 maanden eerder geboekt. Ja het was zover. Mijn ouders, vrienden en familie verrassen op mijn vaders 60e verjaardag. Mams 60e had ik helaas moeten missen 2 jaar geleden en dus wilde ik koste wat kost bij pap zijn 60e aanwezig zijn. 

Ik had een film gemaakt met een felicitatieboodschap vooraf. Een throwback op onze gezamenlijke reis in Nieuw Zeeland als middenstuk en als afsluiting nog een boodschap waarin ik aangaf "tot in Nederland ooit". 

Het was Jordy zijn taak om de video voor pap af te spelen en zodra die bijna afgelopen was haalde hij me uit de auto. 

Bij de aftiteling verscheen ik dan. Achterom via de poort liep ik de tuin in en ik zag pap al staan. Hoe dichterbij ik kwam hoe meer gezonde spanning ik voelde en toen draaide hij zich uiteindelijk om...

Ongeloof, verbazing en blijdschap waren enkele van de vele emoties die ik van zijn gezicht af kon lezen. Ik sloot pap in mijn armen en zag opa, oma, familie en paps vrienden allemaal met de mond vol tanden staan. Niemand had iets verwacht. Allemaal vol ongeloof. En daar kwam moeders de trap opgelopen en zag me staan. Een dikke lange knuffel volgde en tranen vloeiden. Ja het is toch wat, 2 jaar lang zonder de liefde van je familie...

De rest van de avond was niet pap op zijn 60e verjaardag "the center of attention" maar ik, de globetrotter die zijn weg naar huis toch niet vergeten was. Ik kreeg dan ook van iedereen een dikke knuffel. Oma is 3 uur lang stil geweest, waarschijnlijk overvallen door schok en emoties dat ik opeens daar was. Good old Sloenie was al lichtelijk geïnformeerd maar ook zijn reactie bleef mooi. Pap noemde het "het mooiste cadeau dat die maar kon krijgen" en mijn missie was volbracht. Maar nu kwam de volgende schok, Pap en Mam, ik blijf maar 2 weken… 

Het werd de week van verrassingen. Kim was het volgende slachtoffer. In Leuven op haar kamer stond ik ook daar opeens voor de deur. Een zelfde blik als pap en tranen als mam was ook bij haar af te lezen. Een lange knuffel volgde en leren voor haar tentamens zat er die dag niet niet meer in. We maakten er een leuke dag van in het gezellige Leuven samen met Shae en Jordy. 

Verder verraste ik Tom en die was ook aardig verbaasd dat ik down under had ingeruild voor het zuidelijk schoon dat Limburg is. Ook hier weer een dikke knuffel natuurlijk. 

In de opvolgende dagen verraste ik de rest van mijn vrienden en familie die in het land waren. Vrijwel iedereen was stomverbaasd en dat is mooi om te zien. 

Ik hield een BBQ voor alle vrienden en dat werd een ouderwets gezellige avond. Het werd een avond vol plezier met het delen van oude en nieuwe verhalen. Bedankt allemaal! One love 😘 

Hoe snel je weer gewend bent thuis is niet normaal. Na een aantal dagen zat ik thuis op de bank en leek het net alsof ik nooit was weggeweest. En zo voelt het ook. Omdat het zo bekend is allemaal. 

Lucky, onze trouwe tijger, herkende me vrijwel ook direct. Na een kort twijfel momentje kreeg ik al snel liefde en kopjes. 

Omdat mijn tijd in Nederland maar van korte duur was zorgde ik voor genoeg quality time met mijn vrienden en familie. Het was dan ook het enige dat het moeilijk maakte om Nederland weer te verlaten. Het verlaten van mijn vrienden en familie. 

Het moment was daar. Zoals 2 jaar eerder brachten ook nu pap, mam en Kim me naar het vliegveld. Het afscheid was minder heftig dan voorheen maar ook nu waren we allen ietwat geëmotioneerd. Dag allemaal 😘 😘 😘, tot sn!! 

Here we go again!!! 🔥🔥🔥🌏 🌍

Thanks for reading!! Beetje laat dit verslag maar er zal snel een nieuwe volgen 😘 One love!!!