BULA!! Welcome to Fiji

Na een kleine tussenstop op Terminal 2 van de luchthaven van Kuala Lumpur checkte ik me in op terminal 1 en vervolgde ik mijn weg richting de gate. In Singapore zou ik een transfer hebben en ik kreeg ook alleen een kaartje voor de vlucht naar Singapore. Mijn koffer zou direct doorgaan naar Fiji, ik moest alleen in Singapore even een nieuw vliegticket ophalen bij de transfer desk.

De vlucht was kort, namelijk 1 uur. Ik landde om 13.00uur en een uur later zou ik de vlucht naar Nadi, Fiji hebben. Ietwat gehaast maakte ik me een weg richting de transfer desk. Ik had geluk want ook de gate waar ik moest zijn was in dezelfde richting. Bij de desk doken echter de eerste echte problemen op. Ze gaven namelijk aan dat ik een uur van te voren ingecheckt moest zijn. Ik liet ze mijn ticket zien en maakte ze duidelijk dat dit onmogelijk was aangezien ik pas om 13.00uur geland was. In Kuala Lumpur hadden ze me aangegeven dat ik mijn transfer makkelijk zou halen. Niets was minder waar..

Er werd me verteld dat ik mijn vlucht nooit zou halen. Hier snapte ik niets van, het was namelijk ongeveer 13.20uur en de boarding tijd stond op 13.40uur. Vanaf de desk was het 5 minuten lopen naar mijn gate, dit kon je zien aan de bordjes die ophingen. Dit vliegveld was namelijk immens groot en op elk bord stond hoe lang het erheen lopen was. Ik legde de dame mijn verhaal uit en vroeg wat het probleem was. Het enige wat ik moet hebben is een kaartje en dan kan ik door. Nee, helaas werd me verteld u kunt niet door naar uw vlucht..

Aangezien ik door eigen toedoen een paar dagen geleden al een vlucht gemist had wilde ik koste wat kost deze vlucht halen. Het werd me echter onmogelijk gemaakt en ik werd doorverwezen contact op te nemen met het bedrijf die me de kaart verkocht had. Dit was echter een onbegonnen zaak. Het was zaterdag en er was een tijdsverschil van ongeveer 6 uur. Het bedrijf zou pas open gaan om 09.00uur griekse tijd en dan was mijn vlucht al lang weg. Ook telefonisch contact met de vliegmaatschappij Fiji Airways mocht niet baten. Ze verwezen me doodleuk door naar de verkoper van de kaart..

Mijn laatste redding was nogmaals bij de balie van Fiji Airways op het vliegveld maar ook deze keer werd ik weer weggestuurd. Wat een bullshit dacht ik bij mezelf en was even ten einde raad. De vlucht was inmiddels vertrokken en er zat niets anders op dan langs immigratie te gaan en te wachten totdat de firma Tripair open ging en ik telefonisch contact met ze kon opnemen.

Ook bij de immigratie kosten het weer moeite want ze geloofde eerst niet dat ik mijn vlucht gemist had en dachten dat ik zo het land in probeerde in te komen. Ik kreeg dan ook maar een stempel voor 2 dagen Singapore. Eenmaal aangekomen bij de bagageband ontstond een nieuw probleem. Aangezien mijn vlucht een tijd geleden geland was lag mijn koffer er ook niet meer en moest ik door naar de lost and found om deze te reclameren. Ook dit grapje duurde weer een half uur en koste wederom veel moeite.

Uiteindelijk kwam een vrouw mijn backpack brengen en kon ik de tijd nemen om verhaal te halen bij het bedrijf Tripair dat mij via Skyscanner dit kaartje had verkocht. Natuurlijk liep ook dit gesprek weer uit op niets en er werd me zelfs tot 2x toe de hoorn opgegooid. Het was mijn schuld gaven ze aan, ik had het kaartje nooit moeten kopen zeiden ze. Dit schoot me natuurlijk het verkeerde keelgat in en het ging van kwaad naar erger en ik kreeg voor de 3e keer de hoorn opgegooid.. Wat een service zeg, belachelijk! Het was een soort tennis dat ze speelden want ik werd telkens van de verkoper naar de vliegmaatschappij gestuurd en visa versa. Beiden ontkenden ze natuurlijk schuld te hebben aan deze vorm van fraude..

Radeloos was een juiste omschrijving van de situatie waarin ik me bevond en de next challenge was een nieuw ticket bemachtigen om toch in Fiji te komen. “Ik zou later de strijdbijl uit het hout halen om het gevecht om een refund aan te gaan”. Mijn project zou de dag erna beginnen en elke dag gemist koste me in theorie geld.

Met een traag internet zoeken naar nieuwe vluchten was geen pretje. Alles wat ik vond was of veels te duur of via 3 verschillende omwegen waar ik +- 30 uur onderweg te zijn. Uiteindelijk besloot ik om een kleine maar uiterst fijne hulplijn in te zetten en stuurde mijn pa een bericht of hij misschien eens voor een vlucht op de computer kon kijken. Na een klein half uurtje bleek hij een vlucht gevonden te hebben welke diezelfde avond nog met 2 transfers naar Nadi, Fiji zou vliegen.

Het was een duur grapje maar er zat weinig anders op.. 430 euro ging het kosten en ik zou deze vlucht later via de informatiebalie op het vliegveld vastleggen. Een aantal uren gingen voorbij en eenmaal aangekomen bij de incheckbalie bleek mijn reservering nog niet geverifieerd te zijn en konden ze me nog geen ticket geven. Ook hier stond het wachten weer hoog in het vaandel.. Met nog een kwartier inchecktijd en nog steeds geen mail binnen besloot ik ook deze firma maar eens te bellen. In pure onwetendheid van de mobiele kosten van al deze telefoontjes achteraf was dit telefoontje gelukkig snel gedaan. Ik kreeg telefonisch het reserveringsnummer en ik kon door richting de gate. Ook hier was weer een probleem, de vlucht had namelijk een uur vertraging en zou pas rond half 10 ‘s avonds vertrekken.

Na eindelijk een beetje rust in mijn hoofd te hebben at ik een hapje en wachte ik rustig af tot we zouden vertrekken. De vlucht had 2 stops, de eerste was in Papua New Guinea en de 2e in the Solomon Islands. In Papua New Guinea had ik een transfer waar ik 5 uur moest wachten. Eenmaal daar aangekomen brak de jetlag en de verschillende tijdzones me op en deed ik even een dutje op een pijnlijk hout bankje en schrok zo'n 15 min voor boarding wakker. Gelukkig dacht ik want als ik deze gemist dan was ik ‘fucked’..

De volgende stop was op the Solomon Islands en het uitzicht uit het vliegtuig was fenomenaal. Regenwouden overheerste het gebied en het was voor het eerst sinds de gemiste vlucht dat ik weer kon genieten. En hoe beter dan van Mother Nature herself..

Na een stop van een half uur vertrok de vlucht weer richting Nadi en binnen een kleine 3 uur kwamen we aan in Fiji. Finally… BULA!! Aangezien dit de eerste woorden waren die ik hoorde ging ik ervan uit dat dit Welcome to Fiji betekende. En welkom voel je je meteen want in verhouding tot de meeste mensen achter een immigratie balie waren ze hier ook nog eens oprecht vriendelijk. Na de stempel liep ik richting de bagageband en ook dit verliep snel. Ik pinde wat geld uit de atm en kocht een local sim card voor de komende maand. Hierna was het opzoek gaan naar mijn vervoer en ik liep een vrouw tegemoet met een Project Abroad t-shirt aan.

Omdat het al ongeveer 19.00uur was verbleef ik vannacht bij een gastgezin zo'n 10 minuten van het vliegveld af. Ik werd hartelijk ontvangen door een meneer en mevrouw waar ik helaas de namen niet meer van weet. Binnen een klein uurtje had ze het eten klaar gemaakt. Het waren Hindoestanen en deze maand aten ze geen vlees dus stond er een vegetarische maaltijd op het menu. Het eerste lokale voedsel bestond uit rijst, verschillende soorten groenten en een aantal dingen wat ik niet echt wist wat het was. Het was een beetje pittig maar vooral erg lekker. Het was een gezellig gesprek aan tafel en ze vroegen of ik het raar vond dat ze met hun handen aten. Dit deden ze omdat het zo beter smaakte gaven ze aan.

Na de maaltijd praatten we nog even verder waarna ik een douche pakte en het bed inging. Het besef van tijd was compleet verdwenen en ondanks dat het ook hier bijna bedtijd was merkte ik nu al dat deze jetlag een paar dagen zou aanhouden.

Om 06.45uur zou ik worden opgehaald en dus zat om 06.00uur aan de ontbijttafel. 4 stukken brood met jam, 2 bananen en een papaya werden me geserveerd en ik was dan ook in een keer fit voor de dag. De taxichauffeur die me ophaalde was ook echt een top vent waar ik leuke gesprekken mee had. Hij beloofde me nog een aantal verse mango's als ik terug zou keren naar Nadi voor mijn terugvlucht.

Bij aankomst op het station ontmoette ik een andere vrijwilliger waarmee ik samen de bus zou pakken richting Pacific Harbour, zijn naam was Agash en hij kwam uit Zwitserland. De bus werd ons betaald door iemand van de organisatie en de rit van 3,5 uur kon beginnen. Deze bus volgepakt met locals, en ons stopte letterlijk bij elke halte. Ondanks dat was het wel genieten van het uitzicht vanuit de bus en zo kon ik eens goed de tijd nemen om het land Fiji eens in me op te nemen.

Op de helft hadden we een stop in een klein stadje waar de bus een soort “passenger switch” deed en wij een van de enigen waren die konden blijven zitten. Na een kwartier reden we verder en hier begon het leuke van de rit pas echt. Na ongeveer elke 5 à 10 km was er een dorpje van zo'n 25 huisjes dat leuke namen kenden. Bijv. Nakavu Village of Saunaka Village. Ieder met zijn eigen kleine begraafplaats en baas, ook wel “the chief” genoemd. Zodra je langs een dorpje reed moest je ook je snelheid limiteren tot 50 km/h, net zoals als bij ons.

We werden afgezet bij the Arts Village in de Pacific Harbour waar Chris, de projectmanager ons te wachten stond met zijn auto. Vanuit de auto legde hij ons uit wat er hier allemaal te vinden was. Er was een kleine supermarkt, een atm, een bakker, een taxistandplaats, een duikwinkel en een klein restaurant. We reden verder en 5 minuten later arriveerden we op het complex waar het project zich bevond.

Hier kregen we een rondleiding en werden we beide naar onze kamers begeleidt. Ik lag in het appartement met de naam Bull Sharks en laten dit nu net de haaien zijn die het meeste voorkomen binnen het reef waar we gaan duiken. Nadat de spullen waren gedropt ging ik naar de main room om wat nieuwe mensen te leren kennen. Er zaten ongeveer 30 mensen in het project waarvan de meerderheid begin 20 was. Namen onthouden van iedereen zou een zware klus worden dus daar dacht ik dan ook niet over na.

Leuk om de verschillende redenen en motieven van iedereen te horen waarom ze aan het project deelnamen. De meeste mensen hadden al aardig wat duikervaring en ik was dan ook een soort van “newbie”. Na een korte meet en greet had ik om 14.00uur samen met Agush de induction.

Hierin werd eigenlijk alles nogmaals kort uitgelegd. Wat de weekindeling zou zijn, wat het doel van de organisatie was, hoe ze dit wilden bereiken en dat ze van iedereen een goede inzet verwachtte. Als eerste werden we natuurlijk bedankt dat we deel van dit project wilden uitmaken. Na de induction gebeurde er niet zoveel, ik sprak met wat andere vrijwilligers en om 18.00uur werd het eten geserveerd. Hierna dook ik vroeg het bed in..

De dag erna was een feestdag namelijk ‘Fiji Day’ en er werd dan ook niet gewerkt. Het zou een dag aan het strand worden waar genoten werd van het paradijs. Ik eindigde de dag met wat drankjes en een pizza.

Op woensdag was mijn eerste echte dag en ik zou vandaag beginnen met de duikcursus ‘Open Water’. Samen met de groep die op die dag een Survey Dive hadden vertrokken we richting ‘Beqa Adventures’, dit was de duikwinkel die samenwerkte met de organisatie en van waaruit alle duiken en cursussen verliepen.

Mijn instructor heette Silio en was een Divemaster, het hoogst haalbare geloof ik. Het zou voor mij een dagje DVD's kijken worden en veel uitleg krijgen over het duiken. Het was tenslotte een nieuwe ervaring voor me. Na elk hoofdstuk kreeg ik een paar oefenvragen en nadat ik alles gezien had een kleine test van 40 vragen die verbazend genoeg goed maakte. Rond een uur of 2 zat de dag er op en werd er een taxi geregeld om terug te gaan richting het project.

Bij terugkomst werd er wat gestudeerd over de verschillende haaien en vissen en hoe ze te onderscheiden en te herkennen waren. Na het eten deden we nog een drankje bij het in de buurt liggende resort ‘Uprising’ en sloten de oogjes.. De volgende dag was mijn eerste les in het water en werd ik om 09.00uur opgehaald.

Het begon allemaal met het uitzoeken van al het materiaal. Passen van de flippers en wetsuit. Bril en snorkel uitproberen. Zuurstoffles en bcd. Als eerste werd me geleerd hoe het klaarmaken van de apparatuur in elkaar zat. Hierna gingen we het zwembad in waar ik mijn bcd incl. zuurstof fles moest omdoen. Zodra ik volledig ingepakt was kwam daar de eerste keer onderwater ademen en ik kan je vertellen dat het een beetje vreemd, angstig en bijzonder tegelijk was. De hierop volgende 2 uur kreeg ik verschillende technieken en skills aangeleerd die niet allemaal van een leien dakje verliepen. Vooral het klaren van het masker had ik moeite mee, dit omdat ik hierbij constant door mijn neus in ademde wat natuurlijk leidde tot water in mijn neus.

Ik dacht eerlijk gezegd dat het nu klaar was voor vandaag maar toen ik mijn lunch aangereikt kreeg vertelde Silio dat we binnen 1,5 uur het open water zouden opgaan. Ik ietwat geshockeerd van deze uitspraak verslikte me in mijn eigen adem. Als ‘newbie’ nu al direct de zee op? Motivatie en wilskracht hielden me op de been en at rustig mijn lunch verder op.

De boot was teruggekomen en ik kon me gaan klaarmaken. Mijn gear zette ik op het dek en koppelde de gasfles aan de bcd zodat alles klaar was om het water in te gaan. Ik werd vergezeld door de captain, 3 divemasters, en 4 andere ervaren duikers die een andere duik gingen doen. Het was op zich grappig om te horen dat een van de Amerikanen verbaasd was toen ik vertelde dat het mijn eerste keer zou zijn. ‘it's only going to go downhill from here on’ vertelde ze en verwees naar de schoonheid van de Fiji wateren.

Na een half uurtje ongeveer hadden we de duikspot bereikt en mijn instructeur vertelde me het water in te gaan. Hij gooide mijn equipment achter me aan en ik moest het in het water om doen. De boot vertrok weer samen met de andere duikers en het was ‘just us against the open water’. Ik kreeg een rondleiding langs het reef en ook hier moest ik weer een aantal skills oefenen. Ook hier waren een paar panic momentjes niet uitgesloten. ‘Stay calm and breathe slowly and deeply’ en dit was ook precies wat ik moest doen. Ja het was wat dat onderwater ademen, zo vreemd als je al je hele leven door je neus inademd je plots dit niet meer kan..

Onderwater zagen we verschillende soorten vissen en zelfs 2 kreeften die zich in een grot verstopt hadden. Het koraal hier was veelal dood of stervende wegens het ‘bleaching’ effect door de opwarming van de oceanen. Zou je dieper gaan dan werd het vanzelf veel kleurrijker en mooier. Dit zou natuurlijk later in mijn project vanzelf komen. Op 12 meter diepte zou ik opnieuw mijn masker moeten klaren en zou Silio de zuurstof kraan dichtdraaien waarna ik hem een signaal moest geven dat ik zonder lucht zat. Dit verliep beide goed en mijn 1e test in open water zat erop. We doken nog een stukje verder waarna we weer naar de oppervlakte gingen. Echter deed ik dit iets te snel en vergat ik de safety stop..

Eenmaal boven was de boot nog nergens te bekennen en deden we nog een aantal keer de gear om/af, hetzelfde gelden voor de weight belt en ook dit verliep goed. De boot arriveerde en we vaarden nog een stuk verder waar de rest van de duikers nog een duik maakte. Ik bleef achter en praatte wat met de achtergebleven captain en divemaster.

Het was leuk om wat verhalen te horen over de cultuur van dit land en ik leerde dan ook het volgende. Als je wilde uitgaan met een Fijiaanse vrouw dan moest je een geschenk geven aan de vader van de vrouw. Dat was of ‘kava’ een drankje waar ik straks even op terugkom of een whale tooth. Of als je bijvoorbeeld een conflict had met iemand dan kon je dat niet zelf oplossen. Je moest dan een derde vragen die in jouw naam je excuses ging aanbieden. Of bij een begrafenis, neemt iedereen van the village een geschenk mee die vervolgens na het einde van de dienst weer verdeeld wordt onder de inwoners van the village. Een teken van geven en nemen.
The divemaster vroeg wat ik deed en wat ik verdiende en leek verdrietig toen ik zei dat ik aan het reizen was. Dit wilde hij ook graag.. Echter met de 1,50 Fiji Dollar per uur die hij verdiende kon hij alleen maar van leven en verder niets.. Maar toch altijd weer die vriendelijkheid van de locals, eerlijk en oprecht. Mooi om te zien!

Nadat de andere duikers weer boven waren vertrok de boot richting de duikwinkel en zat de dag erop. Het was inmiddels 17.00uur geweest. Mijn volgende en laatste course zou maandag om 10.00uur beginnen maar eerst was het weekend want in Fiji is dit namelijk op vrijdag en zaterdag.

Bij aankomst op het project was het tijd voor een ‘kava’ ritueel. Dit maakt een groot deel uit van de cultuur in Fiji. Je gaat met zijn allen in een kring zitten en er wordt een grote bowl met kava klaargemaakt, dit is een drankje dat uit de zaadjes van de plant getrokken wordt dmv te mixen met water. Je krijgt een voor een, een kommetje aangereikt en moet dit ook in een keer opdrinken. Als je denkt dat je na 1 kom klaar bent heb je het mis want de cirkel blijft doorgaan tot alles op is en dit kan wel even duren aangezien ze meerdere zakken klaar hebben liggen.
Vóór elke kom zeg je ‘bula’ en als die op is klapt iedereen 3x, opzich best leuk.

Na het ritueel was het etenstijd en hierna vertrokken we voor een weekend naar een dorpje een uurtje verderop. We hadden een taxi geregeld en deze taxichauffeur had alles tot in de nopjes geregeld, althans dat dachten we.. We waren met 10 personen en zouden een huis huren met een zwembad en jacuzzi. Echter toen we aankwamen bleken het 3 losse kamers te zijn zonder badkamer en het zwembad was niet eens gevuld..
Allemaal pissed off natuurlijk en we gingen hier dan ook niet mee akkoord. Hoe kun je dit een huis noemen? Het was grappig maar tegelijkertijd ook kut want het was inmiddels 21.00uur geweest en veel anders viel er niet te regelen.. We zochten op internet en vonden een resort genaamd ‘crow's nest’ zo'n 10 minuten verder. Eenmaal aangekomen was dit een stuk beter. We kregen 2 kamers naast elkaar met ieder een aparte badkamer en een opening om naar het andere appartement te gaan. Later zou blijken dat we ook nog een nice ocean view zouden hebben bij de morgenstond.

De avond vorderde met een aantal drankspelletjes, zware verhalen en gezelligheid. De volgende dag begon bij het zwembad waar een lichtelijk rood tintje werd op gedaan. In de namiddag gingen we harpoen vissen. Iemand had een harpoengeweer gekocht in Fiji en deze namen we mee snorkelen. Als eerste werd een grouper gevangen en deze namen we mee naar het restaurant waar we deze klaar lieten maken door de chef. Een lekker stukje verse vis was het en ik probeerde zelfs het oog van de vis na aandringen. Raar maar douable..

Een uur of 2 later gingen we opnieuw maar was het een stuk moeilijker. Het water was zeer ondiep en het was moeilijk langs het koraal te zwemmen. Er werd weer een vis gevangen en deze keer was het een trevally. Na bereiden kwam ik tot de conclusie dat dit een van de beste vissen was die ik ooit gegeten had.

De avond vorderde en we gingen een pizza eten bij een tentje verderop. Het lijkt wel of er bij ieder restaurant in Fiji een live coverband aan het spelen is en geloof me of niet maar ze kunnen ook nog allemaal goed zingen. Het brengt ook wat meer sfeer aan een restaurant vind ik zelf. Na het eten deden we nog een drankje en verlieten we het restaurant. Bij terugkomst dook iedereen snel het bed in om de slaap van de nacht ervoor in te halen.

De volgende dag vetrokken we na een lunch en pakte we de bus terug naar de Pacific Harbour. In de bus voelde iemand zich niet lekker want plots stonk de hele bus naar een kots geur. Gelukkig duurde de rit maar 1,5 uur..

Teruggekomen in het appartement pakte ik me een taxi om wat te eten bij het resort ‘uprising’. Hier stond een Mongolian Buffet op het menu wat heerlijk smaakte. Na het eten ging ik weer terug naar het appartement en dook het bed in.

De volgende dag en dat is inmiddels vandaag heb ik de hele dag alleen maar haaien, vissen, rays en schildpadden bestudeerd. Hier krijgen we deze week een toets over. Het was een lange dag en moet zeggen dat ik ook behoorlijk moe ben momenteel. Morgen staat mijn laatste dive course op het programma en weet ik op het einde hiervan of ik geslaagd ben voor mijn Open Water, fingers crossed!!!

See you in the ocean…