De 88 dagen zijn binnen!

Het werk gaat verder en de dagen vliegen voorbij. Het kamp wordt steeds verder uitgebreid en onze werkzaamheden gaan door. Er zijn wederom stations bijgevoegd en dus moeten we steeds verder en verder rijden om bij ons werk uit te komen.

Ik moet zeggen na een tijdje dit gedaan te hebben wordt het een automatisme. Elke dag worden er stations geknald. Gemiddeld zaten we in deze tijd op zo'n 180 stations per dag. Voor deze omstandigheden niet verkeerd.

Ik kan hier wel weer even van alles erover gaan vertellen maar inmiddels weten jullie de werkzaamheden en die veranderen dan ook niet. Wel zijn er nog wat aparte en leuke ervaringen bijgekomen.

In een woestijn komen ook geregeld zandstormen om de hoek kijken en hier mochten we meerdere malen deel van uitmaken. Hoewel het warm is zul je je toch goed moeten bedekken. Een veiligheidsbril met rubberen randjes is echt een must om geen zand in je ogen te krijgen.

De zwaartekracht meter wordt hier ook door aangetast. De wind brengt veranderingen in de SD (standard deviation) en deze schiet dan omhoog over de maximale hoeveelheid en dan moet de meting over gedaan worden. Het was zelfs zo erg dat we op een dag 46 edits moesten doen. Wat natuurlijk extra tijd en moeite kost..

Ja het is wat die zandstormen. Je bent constant in gevecht met de wind en om de zoveel minuten komt er een kleine mini tornado op je af en moet je alles bedekken om geen zand in te ademen. Maar geen reden om te stoppen met werken natuurlijk. Het lunchen in deze omstandigheden was ook een chaos en meestal werd er dan ook een boterham met zand gegeten.

Interactie met kamelen was er ook regelmatig. We stonden een dag een meting te doen toen ik even naar links keek… Er kwam een behoorlijke grote kameel op ons afgerend en het was even schrikken. De kameel was behoorlijk territoriaal en we namen dan ook een aantal stappen terug. Het enige waar we achter konden verschuilen was een van de termietenheuvels. Na wat geïnspecteerd te worden hadden we wederzijds respect en liep de kameel weg. 1-0 voor de kamelen.

De kamelen werden na 1850 vanuit India naar Australië gebracht om daar in de woestijn dienst te doen als vervoersmiddel. Toen later de treinen en wegen er kwamen, werden de dieren overbodig. Hun eigenaren lieten ze los in de woestijn. Sinds die tijd zijn hun aantallen elke acht tot negen jaar verdubbeld. Naar schatting zwerven er nu iets meer dan één miljoen rond, aldus de legende..

We waren een dag aan het lopen toen mijn collega David iets heel aparts opmerkte. We kwamen oog in oog te staan met de prehistorisch uitziende Thorny Devil. Voor ons beiden het meeste vreemde dier wat we ooit gezien hadden.

Het kon wel een kleine dinosaurus zijn, volledig bedekt met stekels maar nog geen 20 cm groot. We dachten een nieuw dier ontdekt te hebben maar de meeste mensen op het kamp hadden er wel eens een gezien. Dit maakte het natuurlijk niet minder uniek..

De thorny devil loopt in slowmotion alsof die uit de matrix komt. Hij heeft een nep hoofd op zijn rug om vijanden te misleiden en als die ontzettend boos wordt kan die bloed uit zijn ogen spuiten. Om water binnen te krijgen vangt hij de druppels op die van de bladeren vallen en als eten staan mieren op het menu. Je vraagt je soms af hoe zo'n dieren hier in de woestijn kunnen overleven maar blijkbaar kunnen ze wel 15 tot 20 jaar oud worden…

De drie weken liepen ten einde en het was weer tijd voor een week vrij in het leuke Perth.

In het hostel werd ik herenigd met Pep en Sil. Pep had ik al meerdere malen gezien tijdens de breaks maar Sil had ik inmiddels zo'n 4 maanden niet gezien. Voor een aantal dagen was het drietal uit Melbourne samen om bij te praten. Altijd gezellig!

In de week vrij gebeurde niet veel. Omdat het werk behoorlijk intensief is, gebruikte ik de vrije dagen vooral om tot rust te komen. Buiten wat hapjes en drankjes buiten de deur bleef het rustig.

Er werden wel nieuwe reisplannen gemaakt en er werd een ticket geboekt naar een nieuw land. Welk land? Dat lees je op het einde van dit blog..

Na de vrije week maakte ik me op voor mijn voorlopig laatste drie weken werken in Australië!

Een vroege vlucht om 6 uur in de ochtend werd gepakt en bij aankomst in Port Hedland werd wederom een huurauto opgepikt en kon de 8 uur durende autorit naar de woestijn beginnen.

Aangekomen op het kamp werd al snel duidelijk dat er nikkel gevonden werd. Het kamp werd steeds groter en groter. Van de 40 slaapplaatsen toen het project begon naar de 70 slaapplaatsen die er nu waren.

Er werden steeds meer nieuwe wegen gemaakt naar nieuwe boorplatforms. Er waren 2 helikopters om drillers naar hun werkplek te brengen. En ze waren bezig met het aanleggen van een airstrip!

Het grappige is dat als een van de drillers aan de geologen vraagt of ze wat vinden in dit gebied dat ze meestal als antwoordt “nee” krijgen. Yeah right.. Omdat wij een geophysics team zijn krijgen wij wel een eerlijk antwoord. Maar iedereen kan zien dat er behoorlijk wat geld in dit kamp gestoken wordt en dat doen ze natuurlijk niet voor niets..

Back to work..

De eerste dagen op de job vielen me zwaar. Het is altijd weer even acclimatiseren. Het temperatuurverschil met Perth was zo'n 20 graden. Het gevolg was een licht griepje waardoor het werken wat minder verliep.

In de opvolgende dagen bleef de buiten temperatuur stijgen. We zaten in de lente maar de temperatuur liep op tot zo'n 42 graden.

Langzaam werd duidelijk dat ik als Nederlander toch behoorlijk moeite had met deze temperaturen. De hele dag lopen in de woestijn met nauwelijks schaduw begon me op te breken.

En doomsday liet niet lang op zich wachten.. Op de warmste dag tot nu toe was het om 8 uur in de ochtend al 36 graden. En hoe graag ik ook wilde, mijn lichaam kon het gewoon niet meer aan. Om 12 uur besloten we dan ook om terug naar het kamp te gaan en andere werkzaamheden te doen.

In deze zware dagen had ik meerdere malen contact met de baas en besloten we samen om me uit de woestijn te halen en iemand anders te sturen.

Ik heb het ontzettend lang volgehouden en ben dan ook trots op mezelf! Na 3,5 maand in de outback, van de bush in de Kimberly's naar het zand in de Great Sandy Desert komt er een einde aan mijn tijd als field technician voor Atlas Geophysics. In deze tijd liep ik zo'n 1400 kilometer! Conclusie: Na 3,5 maand en 1400 kilometer verder ben ik aangekomen in gewicht en heb ik een klein buikje gekregen.. HOE DAN???

Wat een geweldige maar zware ervaring is dit geweest zeg! Ik heb het echte Australië verkend en de outback overleefd! De 88 dagen zijn binnen en dus heb ik de mogelijkheid om een 2e jaar werkvisum aan te vragen. Maar eerst is het tijd om te gaan genieten van ander moois wat deze wereld te bieden heeft.

Australië is een geweldig land en ik sluit dan ook niet uit dat ik na het reizen weer terug kom hier om te werken. Voor cultuur en historie hoef je hier niet te komen maar om te wonen en werken is het top!

Gisteren was het 25 september en was ik precies één jaar weg van huis. Hoewel er momenten zijn dat ik mijn familie en vrienden mis heb ik geen moment spijt gehad van de keuze die ik gemaakt heb om te gaan reizen.

In dit afgelopen jaar ben ik heel veel ervaringen rijker geworden en heb ik ontzettend veel leuke mensen leren kennen van over de de hele wereld. Mijn reislust is dan ook niet getemd..

Vandaag is mijn vlucht naar Singapore waar ik 2 dagen heb en vanwaar ik door vlieg naar Tokyo, Japan. In Japan ben ik van plan zo'n 3-4 weken te verblijven. Ik kijk dan ook erg uit om dit geweldige land te verkennen!!!

Ik ben me klaar aan het maken voor de landing en over een half uur ben ik in Singapore.

Tot snel lieve lezers! 😘 🌏✌🏻