Terug naar Japan en door naar Vietnam

Konichiwa Japan, I'm back. Voor de 2e keer in 4 maanden kwam ik aan in het land van de Samurai.

Op Narita airport stond Minori me op te wachten. Herenigd worden met deze leukerd na 2 maanden voelde goed en snel maakte we ons een weg naar Tokyo.

De eerste 4 dagen bleven we op haar kantoor slapen. Aangezien ze overdag moest werken als verpleegster en ze zo, snel op locatie kon komen bij haar patiënten.

We hadden een lekkere binnenkomer. Het was deze avond de jaarlijkse werknemers borrel en binnen no time belandde ik in een kamer vol met haar collega's die me allemaal wel heel persoonlijk verwelkomde. Blauwe ogen, ja dat kennen ze daar niet. Constant zaten ze aan me en waren ze helemaal onder de indruk van deze knappe limburgse man.

Het was erg gezellig. Hoewel ze bij onze feestjes meestal aan statafels staan, zitten ze in Japan allemaal op de grond in één grote kring. Met de hapjes en drankjes tussen hen in. Het voelt allemaal iets persoonlijker en wederom werd duidelijk hoe gastvrij ze in Japan zijn.

Drinken in Japan is een levensstijl. Door de lange diensten die ze draaien zoeken ze vaak de afleiding na het werk bij een glas bier, ook de dames.

De 2e avond gingen we een hapje eten met Aki, haar stiefzus. Ook dit werd weer een memorabele avond. De kleine eettentjes in Japan vind ik werkelijk geweldig. Vaak is er maar plaats voor 10-15 personen en dit maakt het net iets gezelliger. In zoverre dat de Maestro (de barman) deel uitmaakte van de gezellige avond.

In de volgende dagen verkende ik Tokyo overdag terwijl Minori werkte. In de avonden werd er lekker gegeten in een van de vele restaurants in Japan.

Een van deze restaurants was een high tech sushi restaurant waarbij je het eten via een scherm bestelde en dat via een elektrisch systeem via een lopende band precies stopte bij je tafel. Heel leuk dit.

Vanuit Tokyo hadden we een vlucht geboekt naar Okinawa. Het zuidelijkste eiland van Japan.

Hoewel het in Tokyo tegen het vriespunt aan zat was de temperatuur in Okinawa met 15-20 graden aangenaam.

Helaas was het wel bewolkt en konden we niet van de mooie stranden hier gebruik maken. Dit ruilde we in voor een dagje cultuur snuiven.

We hadden een auto gehuurd en reden de 2e dag naar het Okinawa Aquarium. Hoewel ik een groot dierenliefhebber ben, ben ik geen fan van dierentuinen en al zeker niet van aquaria. Dit omdat het simpelweg tegen alle natuurwetten ingaat. Maar het weer was regenachtig en dus was dit de beste dagindeling.

Ondanks dat we een hele leuke dag hadden en gedeelten best informatief waren is het verre van leuk voor de vissen. Er zwommen 2 walvishaaien van elk 12 meter die in de zee afstanden afleggen van duizenden kilometers. Om ze dan in zo'n “grote waterbak” te zien doet dan ook erg pijn.

Ook het eten in Okinawa was weer heerlijk. Er werden dan ook veel nieuwe dingen uitgeprobeerd. We maakten er een gezellige laatste avond van en de dag erna vlogen we terug naar Tokyo.

In Tokyo leerde ik haar familie kennen en gingen we uit eten met haar ouders. Wederom veel eten en veel drinken haha.

We sloten ons samenzijn af met een overnachting en een leuke dag in Yokohama.

Na 10 dagen wederom een afscheid, tot in Australië ♥ ♥ ♥

Ik mocht nog één keer. Nog net genoeg geld om één land te doen. Eén land voordat ik weer voet aan wal zou zetten in Australië om nieuw geld te verdienen. En welk land beter dan het prachtige en tevens ontzettend goedkope Vietnam..

Ik landde in de chaotische hoofdstad, Ho Chi Minh City. En direct werd duidelijk hoe chaotisch het hier was. Heerlijk en tegelijkertijd vermoeiend maar ik kon er wel van genieten. Duizenden scooters, motoren en auto's die elkaar zonder enige regels passeren. Toeteren is de enige ongeschreven regel die er toe doet, want zo maken ze plaats voor elkaar.

Wat mooi is om te zien zijn de stroomkabels. Een wereld van verschil met ons landje. De palen met kabels zijn één grote chaos. Honderden kabels door elkaar gewurmd en op een paal geplakt, zo ziet het eruit. Maar pas op, het is allemaal veilig 😂

In Ho Chi Minh ging ik naar het oorlogsmuseum. Een heel interessant museum dat je een kijkje geeft in de wrede tijd van de Vietnam oorlog waarbij veel mensen op gruwelijke wijze om het leven kwamen.

Verder ging ik naar het paleis waar je een inkijk krijgt hoe de president leeft. Het vetste hier waren de ondergrondse tunnels om veilig te blijven tijdens een aanval.

Helaas moest ik de Chi chi tunnels aan me voorbij laten gaan ivm de tijd.

Ik kwam in de stad ook weer in contact met iemand van het vrijwilligersproject in Fiji van oktober 2017

Zij ging naar Phu Quoc om wat zon, zee en strand op te zoeken en ik besloot om mee te gaan voor een paar dagen.

Aan Phu Quoc wil ik niet teveel woorden besteden. Ik heb er namelijk een dubbel gevoel aan overgehouden. Als je op een van de stranden bent lijkt het allemaal mooi en ja vanuit een bepaald beeld is dat ook zo.

Helaas geniet ik stukken minder als ik vóór me een mooie blauwe oceaan zie en achter me een strand met bergen vol plastic. En niet alleen op het strand. Tijdens mijn korte periodes zwemmend in de oceaan heb ik zeker 10-15 stukken plastic eruit gehaald. Wat een rotzooi zeg..

En dit is tevens door het hele land. Echt overal in Vietnam waar ik ben geweest is het één grote afvalbak. De natuur is de afvalbak..

Er moet gewoon echt iets gebeuren vanuit de overheid. Want het zal niet zo zijn zoals bij ons thuis dat het plastic iedere 2 weken wordt opgehaald maar dan nog. Het boeit de locals ook niet..

Wat wel mooi was in Phu Quoc was Starfish beach, een strand waar het water vol lag met zeesterren, echt letterlijk honderden. Maar ook dit wordt dan weer verpest door de mensen die ze uit het water halen alsof het speelgoed is…

Ik zal jullie de rest van de rotzooi in dit land besparen maar wilde het toch even delen aangezien niet alleen de schoonheid van een land je bijblijft..

Vanuit Phu Quoc pakte ik een vlucht naar Da Nang. Hier werd een grab gedeeld met andere Nederlanders om vervolgens in Hoi An uit te komen.

In Hoi An verbleef ik 2 nachten. Een heel gezellig stadje, vooral het 's avonds. Heel de stad wordt opgelicht door duizenden lampionnen wat echt sfeer en gezelligheid met zich meebrengt. De vele leuke barren en restaurants hier werden verkend.

Overdag werd het oude centrum bezocht en de vele straat marktjes. Leuk gebied om lekker doorheen te walsen. De oude gebouwen brengen je idd een stuk terug in de tijd.

Vanuit Hoi An werd een motor gehuurd. Ja ze zien eruit als scooters maar aangezien ze 110cc zijn, worden ze toch echt als motors gezien.

Ik reed de Hai van Pass, dit is een route van Hoi An naar Hué met onderweg adembenemende uitzichten vanuit de bergen over de kustlijnen.

Er werden leuke stops gemaakt onderweg en vele keren de ogen uitgekeken. Een ontzettend mooie route. In Hué eindigde ik de dag met het bekende verlaten waterpark.

Dit is een waterpark dat nooit is afgemaakt en nu een beetje als een toeristische trekpleister dient voor avontuurlijke backpackers. Het is er ook totaal niet druk. Ik heb misschien 10 personen gezien.

Bij de ingang staat een security die je graag naar binnen wilt loodsen ondanks dat er verboden toegang staat. Hier verwacht hij natuurlijk wel iets voor terug. Door een insider tip van Sil wist ik dat ik de motor gewoon iets verder terug moest parkeren en over het hek kon klimmen. Easy peasy.. Leuk om te zien dit plekje.

Helaas kon ik van Hué zelf niet zoveel zien wegens een buikgriepje. En dus pakte ik de dag erna een bus naar Phong Nha.

Phong Nha werd een absoluut hoogtepunt. Ik huurde wederom een motor en ging een dag op pad. Het was heerlijk rijden door de mooie natuur en de afgelegen dorpjes.

Ik maakte een stop bij de Paradise Cave. Deze grot, die op de Unesco werelderfgoed lijst staat werd pas in 2005 ontdekt. Het is een van de grootste grotten ter wereld met een lengte van 31 km. En uiterst indrukwekkend! Een van de mooiste dingen die ik ooit gezien heb. In één woord, geweldig!

Verder verkende ik het gebied nog verder en stopte ik nog bij een waterval. De route terug was net zo leuk als de heenweg en Phong Nha werd ondanks dat ik maar één dag daar was een absoluut hoogtepunt.

Vanuit Phong Nha pakte ik een nachtbus naar Hanoi. Hier werd ik de volgende dag herenigd met vriend van thuis Roel Baten, ook wel de vader, opa en overgrootopa van de groep genoemd. Ja met zijn 34 jaar en grijze baardharen spat de wijsheid en lichte ouderdom ervan af. Ondanks deze duidelijke kenmerken is hij net als ik in voor een avontuur. En dat zou het samen ook gaan worden voor de komende 2 weken. We zouden samen het noorden van Vietnam verkennen.

In de eerste dagen werd het vooral bijkletsen onder het genot van veel drankjes en lekker eten. We verbleven in een hostel in the old quarter en dit is tevens het leukste en drukste gedeelte van Hanoi.

Op weg naar een oud fort kwamen we langs een park waar ze een old-school hanengevecht hielden. Ik dacht dat dit alleen in films gebeurde maar schijnbaar niet. Best heftig om te zien..

Verder kwamen we langs 2 veteranen die aan het badmintonnen waren en voordat we het wisten stonden we mee te doen met de locals. Leuk gebaar van ze.

In Hanoi maakten we beide ook voor het eerst het Chinese nieuwjaar mee. Dit werd een memorabele avond samen met een groepje Israëliërs. Het vuurwerk dat de lucht ingeschoten werd was extreem. Wat een kanon slagen waren dit zeg. Niet meer normaal. 15 minuten lang werden de ogen door de bomen uitgekeken op een lucht vol mooi siervuurwerk. Een top avond!

Vanuit Hanoi werd een bus gepakt naar Sapa. Dit zou nog moeilijk worden aangezien de regeling bij de bussen één chaos is. We konden uiteindelijk na aandringen van Roel met een compleet andere maatschappij mee en na een redelijk comfortabele busreis kwamen we na 6 uur aan in Sapa.

Sapa staat bekend om de geweldige ligging. Het ligt op zo'n 1600 meter en is omgeven door immense rijstvelden. Natuurlijk zijn deze het mooist tijdens het bloeiseizoen maar ook nu was het indrukwekkend.

Bij aankomst werd ons direct een lesje geleerd. Bij het uitstappen uit de taxi, die ons van Sapa town naar onze village had gebracht werden we direct omsingeld door 4 lokale vrouwen gekleed in de lokale kledij.

Vriendelijk als ze waren werden we begeleid naar onze homestay. Heel geïnteresseerd in wat we kwamen doen en waar we vandaan kwamen. Openlijk vertelden ze alles over Sapa en beide waren we positief verrast hierdoor.

Totdat we bij de plaats van bestemming aankwamen. Ja toen werden de Sapa rugzakken geopend en kwamen alle relikwieën, armbandjes en tassen tevoorschijn. Uit respect moesten we iets kopen omdat ze ons hadden begeleidt. En ja je moest iets kopen van ze alle vier omdat het anders niet eerlijk was. En dus liepen we beide weg met wat lokale trots, wat trouwens in verhouding met de rest in Vietnam ook nog behoorlijk prijzig was.. Lesson learned..

In ons homestay werden we met open armen ontvangen door Mama Bau. Deze lieve vrouw runde het gasthuis dat op een geweldige locatie lag, met uitzicht op de bergen en rijstvelden.

Een van de fijnste verblijfplaatsen waar ik ben geweest en nee niet vanwege de faciliteiten. Die waren behoorlijk primitief. Nee gewoon de gastvrijheid, de leuke mensen die er verbleven en het heerlijke lokale eten dat ze serveerde. Het werd al snel één grote familie.

Roel en ik hadden een halve dag trekking op de planning staan met een lokale gids. Deze dag liepen we door de rijstvelden en door de lokale dorpjes. Een geweldige ervaring en je krijgt een beter beeld van hoe de mensen daar leven. Een heel inspirerende ervaring. Het gebied daar is echt geweldig!

Onze gids vertelde ons alles over de mensen die er leven. Zelf was ze getrouwd op haar 16e. Haar bruidegom mocht ze wel zelf uitkiezen. Alle mensen lopen in de week van het Chinese nieuwjaar in traditionele kleding. En heel leuk dat al die kleine kinderen ook allemaal mooi poseren als je een foto van ze wilt maken.

Vanuit Sapa hadden we een bus naar Ha Giang. Om bij de bus te komen moesten we een taxi hebben vanuit de village naar Sapa. Dit werd nog lastig door alle drukte alom het Chinese nieuwjaar. Uiteindelijk wisten we ene te bemachtigen maar helaas duurde het een eeuwigheid totdat we in de stad kwamen en de bus hadden we inmiddels gemist.

Een man van het busbedrijf regelde ons een taxi en gaf aan dat de chauffeur ons met spoed naar een andere plaats kon brengen van waar een andere bus ging. En dit advies volgden we op. De chauffeur racete ons letterlijk overal tussendoor. Wat een machine deze man zeg. Heerlijk!

We hadden het gered. Bij aankomst kwam de bus net aanrijden en kon de 7 uur durende reis beginnen.

Dit werd een heftige busreis. Een bus zo vol als een plasbuis op bier. En iedere stop kwamen er meer mensen bij. Telkens keken Roel en ik elkaar weer verbaasd aan maar gek genoeg paste het wel allemaal. Met lichte kramp in de benen arriveerde we in Ha Giang. Het hoogtepunt van onze reis in Vietnam stond op het punt te beginnen.

In Ha Giang huurden we voor 3 dagen een semi automatische motor. Zonder koppeling maar wel met schakel. Deze motoren zijn veel flexibeler in de bochten en werden aangeraden door de verhuurders. De avond voordat we vertrokken werd uitgelegd hoe het werkte en binnen 10 minuten werd dit gemasterd.

De Ha Giang Loop wordt gezien als een van de mooiste routes van Vietnam. 3 dagen lang door de bergen rijden en genieten van de geweldige uitzichten. Ja dat stond ons wel aan. Samen met een Nederlands meisje genaamd Annelies begonnen Roel en ik aan de meest epic drive van ons leven.

Ja waar moet ik beginnen? Ik weet het echt niet. Deze drie dagen waren ongelooooooooofelijk. Ik kan het bijna niet uitleggen. De uitzichten die je ziet veranderen constant waarbij de een nog indrukwekkender is dan de ander.

Het was een loop waar alle gesproken woorden te weinig zijn. Alle foto's en video's het te kort doen. En iedere gedachte maar een kleine schim was van het daadwerkelijke avontuur.

Bergroutes, rijstvelden, verlaten dorpjes, vergezichten, gapende monden en duizenden foto's en video's later staat een verslagen man. Verslagen door emotie van alle indrukken van deze drie dagen. Hoewel ik in mijn 17 maanden op reis veel vette ervaringen en indrukken heb gehad staat de Ha Giang Loop in mijn top 5 vetste ervaringen ooit.

Het hoogtepunt voor mij deze loop kwam op de laatste dag. Op een moment dat je denkt het kan toch niet mooier dan zojuist. Het kan toch niet nog indrukwekkender dan de dag ervoor. Voor mij wel.

Op dit moment reden we door lokale dorpjes die leven in een vallei omringd door bergen. Een plaats waar je anders nooit zou komen. De volkeren hier leven zo afgelegen en  primitief dat ze bij een oorlog in eigen land daar waarschijnlijk niets van mee zouden krijgen.

Allemaal kijken ze je aan en zwaaien ze naar je. Kinderen die samen met de ouders op het platteland aan het werken waren. Kinderen die met een dode kip op straat liepen om als avondmaal te gaan bereiden. Volledig zelfvoorzienend zijn  deze mensen. Van vlees tot fruit en groenten. Ook weer heel inspirerend om te zien dit. Het pure leven bestaat nog op plaatsen. En niet zoals het Westerse leven zoals wij dat kennen waar alles alleen maar om geld draait… Ook bij mij natuurlijk want zonder geld kon ik deze reis niet maken..

Waarom deze loop niet in alle reisgidsen hoog bovenaan de lijst staat is onbegrijpelijk. De mensen die mijn verslag nu lezen weten wel beter. Een bedankje aan Sil en Pepijn is hier wel op zijn plaats. Beide hadden meerdere malen aangegeven dit niet te mogen missen..

Ja en dan vraag je jezelf af of Vietnam nog mooier kan worden. En nee dat kan het niet. We zouden genoegen moeten nemen met hetgeen dat nog ging komen.

We pakten een nachtbus naar Halong Bay, een ander pareltje van dit land en voor veel mensen het hoogtepunt van Vietnam.

De eerste dag was een rustige dag waarbij we alle indrukken van de dagen ervoor probeerden te verwerken. We liepen wat over de boulevard en direct concludeerden we beide dat dit plaatsje verre van het echte vietnam was.

We leken wel in Spanje te lopen. Alleen door de tijd van het jaar was het totaal niet druk. Maar wat een saaie boel dit man. Iets wat ik niet had verwacht hier aan te treffen. Gelukkig wisten we beide dat zodra we hier het water op zouden gaan we al snel versteld zouden komen te staan van moeder natuur.

De volgende dag hadden we een boottocht op de planning. Varen door Halong Bay met stops bij grotten en een plaats waar we even konden kajakken.

Het was een leuke dag. Het was bewolkt en dus hing er een dunne mist dat het allemaal iets magischer maakte.

Was ik blown away? Nee, helaas niet. Maar ik ben gewoon teveel verwend de laatste tijd. Het was mooi om te zien. Het heeft toch iets, honderden grote rotsen in het water. Hoe dichterbij je komt, hoe mooier ze zijn.

De gids zag in iedere rots wel de vorm van een nieuw dier en gepassioneerd probeerde hij ons dit te laten zien. Helaas zagen wij er niet meer in dan gewoon rotsen..

Het hoogtepunt voor mij deze dag was een grote grot. Heel erg vet was deze!

Al met al een leuk dagje en we leerden hier veel nieuwe mensen kennen. In het hostel werd nog even gefeest en helaas in slaap gevallen net voor de champions league wedstrijd Ajax-Real.

Het gaat snel zo'n 2 weken. We vertrokken naar Ninh Binh, onze laatste bestemming vóór ons afscheid in Hanoi.

In Ninh Binh huurde we weer een scooter en reden naar een oud gedeelte van het stadje. We gingen een berg omhoog met heel veel treden. Dit was het overigens wel waard want het uitzicht was mooi.

Verder reden we wat rond en verkenden we het gebied wat meer. Een leuk plaatsje Ninh Binh, maar ook bijna hetzelfde als Phong Nha, dat ik persoonlijk leuker vond.

Nog een grappig gebeuren werd onze eerste avond uit eten in Ninh Binh. De hostel eigenaar vertelde ons over een fried chicken restaurant. We kwamen uit bij een noodle restaurant zonder kip op het menu. Toen we verder liepen kwamen we er uiteindelijk wel. Bij een restaurant 100 meter verder met precies dezelfde naam en menukaart. Maar toch aten mensen kip. We besloten te gaan zitten en ze namen onze bestelling op. We vroegen naar de kip maar of ze ons begrepen werd niet duidelijk. De ober liep weg en nog geen 10 seconden later hadden we een bord met, ja kip voor ons staan. Wat een vreemde plaats dit zeg. De kip was overigens best goed. Denk alleen dat als Rob Geus hier een inspectie had gedaan dat ze helaas de deuren moesten sluiten.

Het was tijd om te gaan, we pakten een bus terug naar Hanoi. Hier zouden we onze laatste avond samen vieren. Helaas duurde het vieren korter dan verwacht.

Nog vóór 9 uur gaf ik aan dat ik me niet lekker voelde en liepen we terug naar het hostel. Ik ging op bed liggen en het duurde niet lang voordat ik heel snel naar de wc moest rennen.. Ja ik had een voedselvergiftiging te pakken. Deze laatste avond ben ik waarschijnlijk meer dan 10x naar de wc moeten rennen. Kotsen, kotsen en nog eens kotsen…

Maar ook dit hoort erbij natuurlijk, dit had ook in Nederland kunnen gebeuren. Ondanks de zware avond moest ik de ochtend erna toch echt uitchecken en een vlucht halen. Het werd een doorbijten…

Baten en ik namen afscheid van elkaar. Wat een geweldig avontuur hebben we samen meegemaakt. Top om dit met iemand te hebben kunnen delen. Baten bedankt voor je gezelschap en ik wens je nogmaals een goede 7 weken toe op je solo reis!!

Na 5 maanden non stop reizen en heel veel ervaringen rijker was het voor mij weer tijd om terug naar Australië te gaan om mijn 2e werkvisum te gaan benutten.

Het doel is ook deze keer weer, veel en hard werken om veel geld te verdienen om uiteindelijk weer een leuk budget te krijgen voor nieuwe avonturen.

In Perth zijn we momenteel en in afwachting op een aantal werkgevers. We zien ons zodra ik weer aan het werk ben..

Bedankt voor het lezen lieve mensen!!

Groetjesssss ✌🏻 🌏 😘