Het weerzien met pap en mam in Nieuw-Zeeland

Een kleine tip om te beginnen. Wil jij, beste lezer, altijd zelf je stoel kunnen uitkiezen in het vliegtuig? Exclusief de 1e klas natuurlijk. Nou dan lees maar even verder.

Je doet lekker alles hetzelfde zoals je altijd doet als je gaat vliegen. Je checkt in, loopt door de douane, gaat naar de wc, koopt veel te duur eten en maakt je een weg naar je gate. Bij je gate maak je je klaar om eens lekker te gaan chillen. Dit is regel 1. Lekker chillen!

Regel 2, ze roepen om dat je vlucht open is voor boarding. Dit is bedoeld voor alle domme mensen. Mensen die het leuk vinden om in plaats van lekker op een stoel of bank te wachten, liever in een rij staan. Waarom ze dit doen blijft een vraagstuk. Maar als zij dit niet deden kreeg jij nu ook niet je eigen stoelkeuze..

Ze doen het niet omdat ze een goede plaats willen. Nee, die krijg je als je zoals jij nu doet lekker blijft zitten.

Regel 3, wacht totdat ze omroepen, “last call for flight SQ173, final call flight SQ173” of wat je vluchtnummer ook mag zijn. Ook nu dien je nog op je hoede te zijn. Let goed op dat jij werkelijk de laatste bent die gaat boarden.

Bij aankomst in het vliegtuig is het nu je ogen scherp houden als een havik. Internationale vluchten zijn nooit helemaal volgeboekt. Er zijn altijd plekken open. Je zoekt naar een lege bank en neem nu maar van me aan dat je die vind. Uit automatisme kijk je toch nog altijd even achter je of er nog mensen moeten komen maar nee hoor, jij bent echt de laatste. Welkom op jouw persoonlijk gecreëerde businessclass. Zodra je in de lucht bent en het safety belt teken uit gaat kun jij lekker de voetjes omhoog doen en slapen. Voilà, it's that easy…

Door deze insider tip heb ik mijn laatste 6 vluchten veel comfortabeler doorgebracht! You're welcome!

Ik landde in Sydney en ging mijn koffers ophalen. De band werd leger en leger maar mijn koffer was nog niet in zicht. Ik wachtte totdat er nog een handvol koffers waren om er zeker van te zijn dat mijne er niet bij zat. Ik liep naar de helpdesk en vroeg de meneer om hulp. Hij zei, ‘well mate your backpack is not there because you're at the wrong belt’. But sir I know for sure that this one said Malaysia. ‘It is Malaysia, but you need the Kuala Lumpur belt.. Oepssss, Sorry mate, my bad! Goedemorgen Bart…….maar het was avond…

Australië, daar waren we weer voor een aantal dagen. En dat liet zich blijken ook. De treinrit van 15 minuten van het vliegveld naar de stad was boven de 20 dollar. In Taiwan kostte zo'n zelfde treinrit van dubbel zo lang maar 4 dollar. Maar we mogen niet klagen hé, het wordt voor de 2e keer een warme “winter” voor mij.

Het was warm in Sydney. In deze paar dagen ontmoette ik wat mensen die ik tijdens het reizen had leren kennen en voor de rest was het gewoon chillen.

Het was inmiddels tijd om terug te gaan naar Nieuw-Zeeland voor een dikke maand. Het land van natuur in de puurste vorm had buiten de bergen, meren en Maori's een wel heel speciale verrassing voor me. Een kerstcadeau uit Nederland, en wat voor cadeau!

Mijn geliefde vader en moeder hadden voor het eerst in hun leven het diverse Europa achter hun gelaten om 18105 km verderop die oh zo lieve zoon te gaan opzoeken. Natuurlijk kwamen ze gewoon voor de geweldige natuur die NZ te bieden had, maar een weerzien met de verloren zoon was een leuke bonus.

Ze waren inmiddels al zo'n 3 weken onderweg en hadden iedere dag wel een nieuw avontuur meegemaakt. We zouden elkaar in Queenstown treffen. Het avonturiers plaatsje waar ik een dag eerder geland was.

Landen op het vliegveld in Queenstown is een ervaring op zich! Een geweldige landing tussen de bergen. Met tijdens de laatste 25 minuten unieke uitzichten vanuit het vliegtuig.

Het moment was daar. Ik was nog wel even snel naar de winkel gegaan voor extra zakdoeken maar die bleven in de tas. Daar kwamen ze de berg afgelopen en voor het eerst in bijna 15 maanden kreeg ik weer een ouderwetse familie knuffel. Hallo Pap en Mam! ♥

Het was 5 minuten wennen maar het werd al snel weer normaal en als vanouds. Natuurlijk hadden we alle drie genoeg te vertellen maar het duurde niet lang totdat het net leek alsof ik nooit was weggeweest…

Aangezien ik Nieuw-Zeeland vorig jaar al gedaan had, had ik pap en mam de vrijheid gegeven om een route uit te stippelen van hoogtepunten wat zij graag wilden zien. Natuurlijk had ik ze wel verteld wat ze echt niet mochten missen..

Er was vooral één ding wat ik graag eens wilde doen. Een meerdaagse trekking…

En waar beter om dit te doen dan in het zuider eiland. Het gedeelte dat bekend staat om de ruwe landschappen, besneeuwde bergtoppen en enorme meren.

Nieuw-Zeeland heeft 9 “great walks” en wij kozen voor de Kepler Track, een geweldige trekking door het Fjordland National Park. De hutten op de trekking moest je al maanden van tevoren vastleggen en dit had pap dan ook gedaan.

In Te Anau, een plaatsje dicht bij het begin van de trekking verbleven we 2 nachten. Van hieruit werden alle laatste benodigdheden verzameld en maakte we ons op een warme vrijdagochtend klaar voor vertrek.

Daar liepen we dan, met een veel te zware rugzak, op weg naar de eerste hut.

Dag 1 samengevat was veelal lopen door een bos met behoorlijke stijgingen erin. Hoewel we het allemaal af en toe zwaar hadden, is het toch knap van die mutti dat ze met haar 61 jaar en in verhouding de zwaarste rugzak, dit toch maar even doet.

Eenmaal het bos uitgekomen was daar het eerste staar momentje. Een geweldig uitzicht over de Te Anau basin en de omliggende bergen. Dit was de stijging meer dan waard. Na een geniet momentje was het nog een half uur verder naar onze eerste slaapplek, de Luxmore hut.

Dag 1 zat erop en de voetjes konden voor even omhoog. Het uitzicht vanuit de Luxmore hut was werkelijk schitterend. Toen de avond zon op het nabijgelegen meer neer scheen was het echt de ogen uitkijken. Het leek net alsof het nep was wat ik zag.. Nature at it's finest!!

Bij de hut kregen we voor het eerst te maken met de prachtige en nieuwsgierige kea. Dit is ‘s werelds enige bergpapegaai. Fotogeniek als ze zijn, deinzen deze vogels niet terug voor een foto momentje. Maar let goed op je spullen want bij een kleine kans bestelen ze je..

De hut was naar mijn mening goed. Pap en mam zijn natuurlijk de luxe Oostenrijkse hutten gewend en dus was het een kleine teleurstelling dat er geen Paulaner en een warm bord eten klaar stond bij aankomst. Nee, wij moesten het doen met kant en klare maaltijden uit een zakje, jammie..

Hoewel we dachten dat iedereen zo'n soort eten zou meenemen was dit verre van waar. Vraag me niet waar ze het allemaal stopten maar de mede hikers hadden vanalles bij zich. Vlees, groenten, flessen wijn, pasta's, soepen, hele broden en ga zo maar door. Het was dan ook meer dan eens deze trekking dat we ons de mond vol lieten lopen met genot op andermans eten. Maarja… It is what it is…

Dag 2: Van de Luxmore hut vertrokken we richting de summit van Mt. Luxmore. Het weer deze vroege ochtend was wisselvallig. Vochtig was het en hoe hoger we kwamen, hoe sterker de wind werd en hoe meer druppels er vielen. Het duurde dan ook niet lang voordat we alledrie het regenpak aanhadden.

Aangekomen bij de laatste klim vóór de summit besloten pap en mam om door te lopen, het was te koud om te wachten en het was zo mistig dat het uitzicht vanaf de summit niet veel beter zou zijn. Toch wilde ik even het hoogste punt van de trekking aantikken. Summit, check!

De tocht vorderde en zo ook de uitzichten. Binnen no time klaarde het bijna volledig op en kwamen op het voor mij persoonlijk mooiste gedeelte. Lopend over de kammen met ongelooflijk mooie uitzichten op gedeelten van Lake Te Anau en de omliggende Murchison bergen. Wat een gebied zeg. Zoals wel vaker doen foto's en video's het te kort. Dit moet je zelf meegemaakt hebben!

De laatste echte stijging van de dag bracht ons bij de schuilhut en hier pakten we een verdiende pauze. Even een momentje rust van het hiken en van de indrukken onderweg.

Het afdalen was begonnen, de zon was sterk aanwezig en de moed zat er goed in. Het zwaarste gedeelte van de trekking hadden we gehad. Nu op naar de Iris Burn hut.

Er kwam nog een mooi punt van waaruit je een 360° uitzicht had op het gebied. Hier werden natuurlijk de nodige plaatjes geschoten..

De laatste 2 uur was het afdalen tot de hut. Een behoorlijke aanslag op de knieën voor mij, maar aangezien ik moest poepen had ik de turbo er op gezet om zo snel mogelijk bij de hut te komen.

In deze hut was het dit keer moeders die het potje troeven won, in navolging op een slachtpartij een avond van tevoren toen ik niets van ze heel lied tijdens dit leuke kaartspel.

Dag 3: Weer wat meer muggenbeten en bultjes van de zandvliegen erbij en klaar voor vertrek na ons dagelijks ontbijt van droge muesli en mueslirepen. Op naar de 3e en laatste hut, de Moturau hut.

Deze dag begon en eindigde in het bos. Na een klein begin in het bos kwamen we aan op een grote vlakte die ontstaan was door een hevige regenval. Op dit punt voelde je je weer zo klein als wij mensen eigenlijk zijn tegenover de immense natuur en haar bergen met mooie uitzichten over de vallei.

We vervolgden de weg in het schitterende bos. Een plek waar je je regelmatig afvraagt waarom hier geen exotische dieren leven, puur om hoe het eruit ziet. Het heeft iets magisch en tegelijkertijd iets spookachtig, die dikke lagen mos op alle bomen en die enorm grote varens.

In dit bos vind je de rust zelve. Verse lucht, vogels die fluiten en prachtige vegetatie. De dag eindigde bij de hut die grenst aan lake Manapouri.

Het is trouwens mooi om te zien hoe goed de paden erbij liggen. Als er een boom is omgevallen midden op het pad duurt dat niet lang voordat een van de rangers deze doormidden heeft gezaagd om het pad vrij te maken.

Ik moet zeggen nadat we wakker werden in de laatste hut waren we alledrie blij dat we later die middag weer “normaal” voedsel zouden eten. 3 dagen leven op mueslirepen, wat fruit en kant en klaar maaltijden is ook niet het je van het.

Dag 4 was de makkelijkste en kortste dag. Het was voornamelijk lopen door een uniek en fragiel nat landschap met op het einde een lang stuk langs de Waiau rivier. We liepen deze dag zo'n 2,5 uur sneller dan wat de map aangaf. Ik denk dat dit kwam omdat we het alledrie wel een beetje gehad hadden en zo snel mogelijk terug wilden zijn..

Daar stond de auto, we hadden het gered. Voor ons alledrie de eerste keer een 4 daagse hike gedaan en dat is best een prestatie. En ik kon geen beter gezelschap wensen dan mijn ouders! The 60 km lange Kepler track, check ✅!

De dag erna stond Milford Sound op de planning. Hoewel de sounds zelf natuurlijk door iedereen gezien worden als hét hoogtepunt is de weg ernaartoe misschien nog wel mooier.

Onderweg wordt je verwend door ruwe landschappen, velden met lupines, watervallen, bergen en geweldige valleien. Een van de mooiste routes om te rijden in NZ, de weg van Te Anau naar Milford Sound.

De Sounds zelf stelden natuurlijk ook niet teleur. Net zoals ik vorig jaar ook gedaan had, boekte we een anderhalf uur durende tocht op het water met een van de schepen.

De menige watervallen en hangende wolken maakten het tot een perfecte middag. Het heeft echt iets unieks, die sounds, immens groot als ze zijn.

In de volgende dagen werd de route uitgestippeld richting Dunedin. Met onderweg stops in Bluff, het meest zuidelijke punt in NZ en een aantal overnachtingen in Owaka.

Deze route brengt je door de Catlins, een ondergewaardeerde route door mooie landschappen met uitzichten over de oceaan.

Vanuit Owaka verkende pap en mam het gebied nog verder, ik pakte een chill dagje.

Onderweg naar Dunedin maakte we een stop bij de Moeraki Boulders. Dit is een plek op het strand waar ontzettend grote, bijna ronde stenen liggen. Hoe ze er zijn gekomen is een discussie tussen de Maori's en de onderzoekers maar eerlijk is eerlijk het is een vreemd aanzicht. Elk van de boulders weegt meerdere tonnen en sommige zijn zelfs bijna 2 meter hoog. Na 5 minuten had ik het hier wel gezien..

Dunedin zelf was net als alle andere steden in NZ niet zo bijzonder. Wel lag hier de steilste bewoonbare straat ter wereld, “Baldwin Street” en dit was de moeite waard om een kijkje te gaan nemen.

De 350 meter lange weg heeft op het steilste punt een stijgingspercentage van 35% en dit punt gaf een leuke mogelijkheid voor grappige foto's. Met tegenzin liep ik de straat omhoog maar eenmaal boven was het wel de moeite waard.

Verder aten en dronken we een hapje in het volgens vele “Schotse” gedeelte van Dunedin.

De roadtrip ging verder, de volgende bestemming was Queenstown. Hier zouden we drie nachten verblijven.

Onderweg werden de nodige stops gemaakt met als hoogtepunt een oud mijnersdorpje waar vroeger een goudmijn lag. Door deze mijn is er in de loop der jaren een meer ontstaan wat er geweldig bij ligt. In dit kleine plaatsje lagen ook nog wat oude gebouwen waarvan een “het Vulcan hotel” was, volgense vele het meeste spookachtige gebouw in NZ.

Queenstown, de stad met een van de mooiste locaties ter wereld. Daar waren we dan. Goede herinneringen had ik aan dit wintersport stadje overgehouden en ik was blij hier weer terug te zijn.

Het weer was perfect en we huurden mountainbikes om zo Queenstown te verkennen. En de route die we hadden uitgekozen was top!

Het eerste gedeelte fietsten we langs het geweldige meer met de bergen op de achtergrond. Het pad ging over van beginner naar gemiddeld naar gevorderde. Maar ook deze moeilijkheidsgraad stopte ons niet. Vegen was het!

Nadat het pad voor gevorderden afliep fietsten we de weg terug via de grote weg. De dag zat er wel zo'n beetje op na dit.

De dag erna was het tijd, tijd voor vader Theodore Johannes Hubertus Gelissen om zijn angsten te overwinnen. Als verjaardagscadeau hadden we Pappie samen een skydive cadeau gegeven. En waar beter dit te doen, dan in NZ!

De spanningen liepen hoog op maar hij hielt zich sterk. Toch wisten we allemaal, ik, mam, zijn tandem collega, de man achter de receptie en zelfs de schoonmaakster dat stoere Theo, stiekem in zijn broek scheet…

Voor nu had hij geluk, want ook al was hij er helemaal klaar voor, het pak aan had en helemaal voorbereid was. Werd het op het laatste moment afgeblazen omdat het weer omsloeg. Helaas, beste Theo moest wachten tot een volgende keer. En dat zou zijn over een paar dagen in Wanaka.

Op de rest van deze vrije middag deden pappie en mammie nog een kleine hike naar de top van een van de omliggende bergen. Ik keek drie films, mede omdat ik die berg vorig jaar al was opgeweest en vond ik het wel goed zo. Later zou blijken dat ze een andere route gepakt hadden.

Van Queenstown werd de weg vervolgd, naar een van mijn favoriete plaatsen in NZ, namelijk Wanaka!

Onderweg werd er gestopt bij Puzzelworld. Door moeders afkick verschijnselen van de sudokus en andere woordzoekers uit de Nederlandse kranten, moest en zou ze vandaag puzzelen. En puzzelen dat zou ze…….

Een van ‘s werelds grootste menselijke doolhoven was de challenge deze vroege middag. Deze doolhof had 4 kleuren torens. Geel, groen, rood en blauw. Het doel was elke toren omhoog te gaan in deze volgorde om vervolgens je weg naar de uitgang te vinden.

We besloten direct dat we ieder voor zich gingen en al snel liep het uit op een wedstrijd voor 2. Voor 2? Ja voor 2. De beste puzzelaar in onze gelederen was slechts een bijzaak in deze challenge. Sorry moeders, dit is een echte puzzel, geen kranten puzzel!

Het zou een nek aan nek race worden tussen pap en mij. Het had niet veel gescheeld of hij had gewonnen. Maar helaas pappie, Bart is de winnaar van vandaag.

Mam mocht zich schamen. Ze kon de groene toren maar niet vinden en gaf na een tijdje op en pakte een van de nooduitgangen. Wat een puzzelaar :) ♥

De rest van de middag liepen we door het museum. Een leuke plek met aparte hallucinaties en puzzels. Een aanrader.

Onze eerste dag in Wanaka reden we naar de blue pools. Onderweg werd nog regelmatig gestopt voor wat foto's.

De blue pools was helaas niet zo indrukwekkend als vorig jaar. Dit kwam door de hevige regenval van die dag. De kleur blauw was maar een schim van wat het eigenlijk was. Helaas voor pap en mam. Om extra zout in de wond te gooien maakte ik ze nog jaloers met een foto van vorig jaar. Sorry :D

De volgende dag konden we kiezen uit 2 hikes. Roy's Peak of Rob Roy glacier. We kozen voor de Rob Roy, mede ook omdat deze korter was en omdat ik de andere vorig jaar al gedaan had.

De hike stelde niet teleur. Aan het eind van de heenweg werden we getrakteerd op de gletsjer. Hoewel ook deze enorm geslonken was in de loop der jaren maakte dit het niet minder spectaculair. Er liepen meerdere watervallen vanaf de gletsjes naar onder wat prachtig uitzag. We namen hier ook de mogelijkheid om onze waterflessen te vullen met puur gletsjer water.

Op de weg terug namen we 2 lifters uit Canada mee en werden er meer dan eens de ogen uitgekeken op de prachtige natuur alom Wanaka. Pap voelde zich niets zo lekker en dus werd het pizza voor 2 voor mam en mij.

En daar was ie dan, paps 2e kans om te gaan skydiven! En deze keer leek het wel door te gaan.

Ik moet zeggen in ben trots dat die het gedaan heeft want vooraf was ik een beetje sceptisch. Maar hij is officieel geen pussy!

Toen hij onder kwam met de parachute vertelde hij ons vol enthousiasme hoe het was en zo te zien had hij veel plezier gehad. Klasse vaders!!

Twizel was de volgende plaats van bestemming en hier zouden we de kerstdagen doorbrengen. Als je het al kerst kan noemen want het kerstgevoel heb ik al 2 jaar niet meer..

Twizel had een goede ligging om Mt. Cook en Lake Tekapo te bezichtigen.

De eerste dag hadden ze veel regen voorspeld en dus zouden we Mt. Cook de dag erna doen. Pap en mam gingen toch even op pad en het bleek ook nog droog te blijven die dag. Ik werkte aan mijn aftermovies.

Mt. Cook here we come. De weg ernaartoe is schitterend. Je rijdt langs een meer zo blauw als je maar kan bedenken, alleen dan nog blauwer en langzamerhand wordt Mt. Cook steeds meer zichtbaar.

We liepen de Hooker Valley track. Een lichte hike van 3 uur die je via het Mueller lake naar het Hooker lake brengt. Een gletsjermeer. Deze tocht is werkelijk schitterend met als hoogtepunt natuurlijk Mt. Cook. Ook hier voelt het weer af en toe aan alsof het allemaal nep is…

Op de terugweg stopte we nog om binnen 20 minuten het Tasman Lake te zien. Ook dit was weer geweldig. En ook al heb ik deze dingen vorig jaar ook al gezien, ik kan je vertellen, het is en blijft geweldig. Als ik hier elke zondag naar toe kon wandelen dan tekende ik daar nu voor!

Kerstavond en 1e kerstdag in NZ met pap en mam. Wie had dit ooit gedacht. Het is geweldig! Op kerstavond werd er gezellig gekaart met een hapje en een drankje en op 1e kerstdag stond moederlief zoals ieder jaar menig uur in de keuken om een kerstmaaltijd te creëren met de middelen die ze had. Klasse mutti, het was heerlijk.

Tijd vliegt, en zo ook het bezoek van mijn ouders aan NZ. Vanuit Twizel gingen we nog naar Lake Tekapo. Ook weer zo'n meer dat asociaal blauw is. Gaat helemaal nergens meer over..

We vertrokken naar onze laatste bestemming samen, namelijk Christchurch. Waarschijnlijk nog saaier dan Auckland maar wel dicht in de buurt van Akaroa. Een leuk plaatsje met Franse historie. Hier brachten we nog een laatste dag door voordat het afscheid steeds dichterbij kwam.

Pap en mam, bij deze wil ik jullie nogmaals bedanken voor deze geweldige drie weken. Door jullie heb ik me weer even thuis gevoeld, met alle gemakken daarvan voorzien he moeders hahaha. Ook al was ik hier vorig jaar ook al, deze keer kon ik die ervaringen met iemand delen en dat is altijd mooier. Ik hou van jullie ♥

Ze hadden me afgezet bij een supermarkt van waar ik werd opgepikt om te slapen bij een gezin via Couch surfing. En daar gingen ze… Tot in Nederland! En zo stond ik er weer alleen voor…

Ik zou ongeveer nog 10 dagen in NZ blijven om vervolgens weer door te reizen. Nieuwjaarsavond stond voor de boeg en dit jaar waren we in Wellington om dit te vieren. In Wellington werd ik wederom herenigd met Sil. Zo zien we ons weer 3-4 maanden niet en zo zitten we samen aan het bier in Wellie en voelt het alsof ik hem vorige week nog zag.

We maakten er een gezellige avond van, samen met Brendan, een Amerikaan die we in Perth hadden leren kennen. Maar aan vorig jaar kon het echt bij lange na niet tippen. Het vuurwerk hier was echt drie keer niks. Ondanks dat hebben we toch genoten.

In Wellington verbleven we nog een aantal dagen om vervolgens richting Tongariro National Park te gaan. We kregen hiernaartoe een lift van een Schots meisje.

In Tongariro werd lekker de natuur verkend. Een dag liepen we de 4-5 uur durende hike naar de Tama Lakes en de andere dag liepen we de Tongariro Crossing van 6 uur. En 2 schitterende dagen waren het. Het weer was wederom geweldig wat ik wel elke hike lijk te hebben en ondanks dat ik de Crossing vorig jaar ook al gelopen had was het nogmaals op en top genieten!

Op de laatste dag werd een cruciaal pingpong duel gehouden tussen Sil en mij. Het stond op de laatste dag 9-9 in gewonnen potjes en dus moest er een beslissende wedstrijd komen. Deze keer 2 sets winnen van ieder 21 punten.

De spanning was er vanaf te snijden, de eerste set ging gemakkelijk naar mij, de 2e set gemakkelijk naar Sil. Het zou allemaal neerkomen op de allesbeslissende laatste set.. Ondanks dat ik 2 matchpoints kreeg, versloeg die langharige Jezus me met 22-20.. Bahbah……

Ik vertrok naar Auckland en Sil naar Wellington. Alweer een afscheid. Daar waar Sil een leuk avontuur vol nieuwe landen tegemoet gaat, ben ik binnekort weer in Perth te vinden om nieuw geld te maken. We hebben het slecht he…

En hier zit ik dan, op de zoveelste luchthaven. Wachtend op de zoveelste vlucht. Ik ga terug naar Japan voor 10 dagen om Minori, mijn vriendin (Ja deze jongen heeft voor het eerst in heeeeeeeeel lange tijd weer een vriendin) op te zoeken.

Half ziek en verkouden waren de laatste nachten niet om te genieten. Maar nogmaals we mogen niet klagen…

Na Japan ga ik naar Vietnam voor 5 weken en zie ik een vriend uit Nederland. We zien ons daar wel ergens!

Thanks for reading! One love 😘✌🏻🌏