Van the Great Sandy Desert naar Ningaloo Reef

De vrije week loopt ten einde en ik maak me langzaam op voor een nieuw project. Er wordt een vlucht gepakt naar Port Hedland. Deze keer ga ik werken in de Great Sandy Desert. Een nog onbekend gebied voor mij in het noordwesten van West Australië.

Ik ga werken voor klant Rio Tinto Exploration. Een van de grootste bedrijven in de mijnindustrie in de wereld. Dit bedrijf is ongeveer op elk continent gevestigd met meerdere projecten.

Dinsdag ontmoetten we een geoloog bij het vliegveld die onze gids was naar het kamp. Als auto hadden we deze keer een Toyota Prado, een comfortabele landcruiser die van alle gemakken voorzien was.

Aangezien ik geen four-wheel drive course gedaan had was ik de chauffeur op de verharde wegen. Na zo'n 4 uur gingen we over naar het zand en was mijn collega David de wegpiraat. De volgende uren dwaalden we steeds verder af in niemandsland en na ongeveer 4,5 uur kwamen we aan op het kamp.

Het kamp in Merlin in the Kimberleys was natuurlijk niet verkeerd maar je zag meteen dat we hier voor een veel grotere klant gingen werken. Dit kamp was echt van alle gemakken voorzien.

Het kamp gaf plaats aan zo'n 40 mensen. Er waren 4 persoons caravans waar iedereen een eigen kamer had waar een bed, een klein bureau en een ijskast in stond. Afkoeling was er ook want in elke kamer hing ook een airco.

Er waren meerdere douches en ook meerdere wc's. Aan wasmachines en drogers was ook geen tekort. En geloof het of niet maar ze hadden zelfs een pingpong tafel van behoorlijk goede kwaliteit!

Er was een keuken met eetkamer die plaats gaf aan het hele kamp. In deze eetkamer hadden ze zelfs tv's ophangen. Er waren telefoons waarmee je overal naartoe kon bellen en aan wifi mocht het ook niet ontbreken. Deze wifi was ook nog eens redelijk kwa snelheid en had bereik op het hele kamp.

Dan was er nog een grote ruimte voor de geologen waar de samples/cores uit de grond bekeken werden en waar hopelijk de hoofdprijs gevonden werd. Op dit project was de klant op zoek naar koper.

Even terug naar de keuken en dan met name het eten. Man man hier werd dagelijks geweldig eten geserveerd waar menig restaurant een voorbeeld aan kan nemen. De chefs waren een Nieuw Zeelandse man en Australische dame die beide Gordon Ramsey voorbij waren gestreefd.

In de ochtend was er een keuze uit verschillende soorten cereal en toast. Voor de middag in de field werden er elke dag verse sandwiches, wraps en koekjes gemaakt die je maar uit de ijskast hoefde te pakken. Het avondeten was echt niet normaal hoe goed. Ik dacht dat ik behoorlijk goed gekookt had de afgelopen 10 maanden maar vergeleken met dit was ik weer terug naar rookie.. Het avondeten was divers, veel, lekker, gezond en elke dag was ik weer voldaan. En iedere dag werd er ook nog een toetje geserveerd.

Het brengt ook zoveel minder stress met zich mee met de diensten die we draaien als alles goed verzorgt is en dat was hier zeer zeker zo! En dan te denken dat je zo'n 4 tot 7 uur van de bewoonde wereld zit…

De wekker ging dagelijks om 5am en na een ontbijt hadden we om 6am een gezamenlijke safety meeting. In deze korte vergadering werd er rond gevraagd of er mensen tegen problemen waren aangelopen de dag ervoor en wat de dagindeling van iedereen zou zijn. Aan het eind van de meeting was er een rock, paper, scissor battle tussen een vertegenwoordiger van elk team tegen de projectleider welke bepaalde of je een alcohol test moest doen ja of nee.

Er waren meerdere teams aanwezig. 2 boor teams, Titeline en McKay. 2 geophysics teams, wij als Atlas en Son. Een team geologen, een team logistics en last but not least, de fieldies. De fieldies helpen overal waar nodig is. Ohja er was ook een medic aanwezig die ook een ambulance tot zijn beschikking had mocht het zo ver komen.

Een nieuw project betekende ook een nieuw gebied en het was even afwachten of het makkelijk of zwaar zou worden. Vergeleken met de Kimberly's was dit stukken makkelijker. Er was een tijdje geleden een flinke bosbrand geweest en dus er was weinig tot geen vegetatie. Het gebied was vlak op een aantal flinke zandduinen na en dus leek het een makkelijk project te gaan worden.

De stations waren op 50 meter afstand van elkaar. En dagelijks kwamen we aan zo'n 180 stations. De temperatuur steeg naarmate het project vorderde en haalde pieken van 35 graden.

Het blijft natuurlijk niet te onderschatten. Dagelijks zijn het wederom diensten van 10 tot 12 uur waarbij er ook hier weer zo'n 15 km per dag gelopen werd. Schaduw was hier zo schaars als water en we pakten dan ook vaak onze lunch break in de auto met de airco aan om wat af te koelen.

Veel wildlife werd er hier niet gespot. De verdwaalde Afghaanse kamelen waren op een hand te tellen. Het waren voornamelijk hagedissen op de grond en vogels in de lucht die de aandacht kregen.

Het heeft echt iets unieks dat zo ver afgezonderd zitten van alles en iedereen. Er waren dagen bij waar we op zo'n 5 km van het kamp waren en het is echt genieten dat 1 met de natuur zijn. Het enige wat je hoort is de wind en de vogels die fluiten. Ik moet zeggen ik heb nooit zoveel om vogels gegeven maar ja je moet wat met al die tijd in de natuur en ik ben het echt geweldige dieren gaan vinden.

We zaten een dag te lunchen onder een schaarse boom en er waren 2 kleine vogels constant om ons heen aan het vliegen alsof ze ons iets wilden vertellen. Op het eerste ogenblik denk je, ze zijn gewoon nieuwsgierig. Toen ze bezig bleven keek ik achter me in de boom en zag ik dat er een klein vogelnest met jonkies erin zat. Dit was hun boom en ze wilden hun jonkies beschermen. We gaven onze schaduw op voor moeder natuur en dit moment vond ik geweldig!

Voor mijn collega David zat er ook een gevaarlijke dag tussen. Uitdroging is een bedreiging voor iedereen en zeker voor ons aangezien we de hele dag rondlopen in de hitte.

Van het een op het andere moment gaf hij aan dat hij even wilde zitten. En binnen 15 minuten begon hij zich vreemd te voelen. Trillende handen kreeg hij en hij had het koud ondanks dat het boven de 30 graden was. Aangezien er geen schaduw was ging ik achter hem staan om schaduw te creëren en gaf aan dat hij moest blijven drinken. Hij voelde zich steeds minder goed en we besloten dan ook de projectleider te informeren en terug te lopen naar de auto. Dit was zo'n 2 km. Ik droeg alle spullen en bij aankomst bij de auto stond de ambulance al te wachten. De werkdag zat er op.

We waren er vroeg bij en dat kan van levensbelang zijn. Het is belangrijk dat je naar je lichaam luistert in deze omstandigheden en rust pakt wanneer nodig is. David bleek inderdaad uitgedroogd te zijn maar na wat tijd met de medic en het innemen van wat electrolytes was hij snel weer de oude. Een les voor ons beide. Goed uitgerust zijn en zorgen dat je vocht op peil is voordat de dag begint is echt een must.

Je kunt op ieder moment van de dag je plas laten nakijken bij de medic en zo kun je zien of je genoeg gedronken hebt. Ze verplichten dit ook om het minimaal 1x per dag te doen.

Na 2 weken surveying hadden we de eerste map van 1600 stations afgerond maar klaar zouden we nog lang niet zijn. We kregen van de baas nog 3 nieuwe maps doorgestuurd en het zou blijken dat we hier nog wel eens 2 maanden konden zitten. Na elke drie weken heb je wel een week vrij om tot rust te komen. Dat dan weer wel..

De nieuwe map had stations van 50 bij 200 meter en in de opvolgende week kwamen we tot ongeveer de helft hiervan. De rest stond te wachten wanneer we terugkeerden. Maar eerst een welverdiende week vrij!

Deze week besloot ik goed te benutten en de baas betaalde me een vlucht naar Exmouth. Van hieruit ging ik door naar Ningaloo waar ik een aantal mooie dagen in en rond de oceaan op de planning had. Hier ligt het adembenemende Ningaloo Reef.

Ningaloo Reef is het grootste fringing reef van Australië en een van de grootste van de wereld. Een fringing reef wil zeggen een rif dat heel dicht bij de kust ligt. Dit rif strekt uit over zo'n 300 km in de lengte en reikt zo'n 18 km de zee in. Het neemt ongeveer 5000 vierkante kilometer van de oceaan in beslag. Er leven zo'n 500 verschillende soorten vissen en een grote diversiteit aan koraal. Dit gebied wordt ook ieder jaar bezocht door verschillende dieren die er op doortocht zijn zoals de whaleshark en de humpback whale. Het Ningaloo reef staat ook op de werelderfgoedlijst van Unesco

Het laatste half uur in het vliegtuig keek ik naar buiten en zag ik hoe afgelegen deze plek lag van de grote steden. Alles wat ik zag was bruinrood van de aarde en er waren geen huizen te bekennen. Totdat daar de landing werd ingezet en we een ruige bocht maakte richting de landingsbaan. De prachtige kleur van de oceaan werd onthuld en de vakantiestemming werd ingezet.

Bij aankomst op het kleine vliegveld van Learmonth stond er een oude bekende te wachten. De Brabantse Pepijn met een onderliggende liefde voor Ajax en niet PSV had ook een aantal dagen vrij en we besloten dan ook om samen Exmouth en Coral Bay te gaan verkennen.

Vanuit het vliegveld reden we direct door naar Exmouth waar we wat snorkelplaatsen op het oog hadden. Pepijn had alvast voor bier en snorkel gezorgd en dus konden we bij aankomst direct het water in.

In Exmouth doken we de zee in bij 2 bekende snorkelplaatsen, namelijk ‘Lakeside’ en ‘Turquoise Bay drift snorkel’. Hier werden we meteen getrakteerd op pure schoonheid. Vanaf het strand loop je 5 meter het water in en direct zit je op delen van het rif. Er werden tijdens deze uurtjes meteen wat leuke dieren gespot. Veel vissen, een oceanic fantail ray, een grote stingray, een schildpad en Pep zag zelfs een white tip reef shark. Dit alles in korte tijd en het zag ernaar uit dat dit een mooie week ging worden.

We reden van Exmouth naar Coral Bay waar ons hostel lag en waar de komende dagen dingen op de planning stonden. Het hostel ‘Ningaloo Club’ zag er netjes uit, alleen hadden ze een paar vreemde regels.. WiFi was alleen van 9 tot 12 in de ochtend. Voor een handdoek te lenen betaal je 10 dollar borg en zelfs voor een deken betaalde je 10 dollar borg. EEN DEKEN! Deze deken voelde ook nog eens aan alsof die van papier was…

De volgende dag stond er een humpback whale tour op het programma. Eigenlijk wilde ik een tour doen waarbij je kon snorkelen met de whaleshark maar helaas was het migratieseizoen voorbij. Een droom die ik helaas moest uitstellen tot een andere periode.. Maar goed een humpback whale is natuurlijk ook geweldig om te zien!

We gingen de zee op en na een half uurtje maakten we ons op voor de eerste snorkel tour. De stroming was behoorlijk sterk en de helderheid van het water was matig te noemen en helaas was het eerste deel van de dag ietwat teleurstellend.

Nadat we weer allemaal op de boot waren gingen we op zoek naar humpbacks. Via een spotter vliegtuig werd er gezocht en via de radio communiceerde de boot en het vliegtuig met elkaar.

We werden al snel op iets unieks getrakteerd. Op nog geen meter van de boot was een baby humpback whale van jonger dan een week op ontdekkingstocht. Deze baby was behoorlijk nieuwsgierig en kwam meerdere malen boven water om te kijken wat wij precies waren. Geweldig om mee te maken dit! Na een wederzijdse groet vertrok de baby weer richting het open water. De moeder werd nooit gespot maar later leerde ik dat de moeder vaak hun kalf van onderuit assisteert en vaak omhoog duwt dus wellicht was ze er wel..

We gingen verder, op zoek naar het echte werk. Een volwassen humpback whale zien! Mannetjes worden gemiddeld zo'n 14 meter en vrouwtjes zelfs 16 meter en ze wegen gemiddeld tussen de 25 en 30 ton. Deze walvissen leggen ieder jaar duizenden kilometers af wanneer ze migreren van de koude, voedselrijke poolstreken naar warme wateren om daar te paren en te kalven.

De humpback whale heeft ook drie records op zijn/haar naam staan.
Langste ledematen in het dierenrijk.
Naar verhouding de grootste hoeveelheid blubber
Langstdurend walvislied, de mannetjes zingen soms voor meerdere dagen achter elkaar. Waarom ze dit doen is onduidelijk maar het heeft waarschijnlijk met het paren te maken.

Er werd een groepje van drie gespot en we maakten ons klaar om het water in te gaan. We zouden alleen het water in mogen als de walvissen rustig waren en niet met hun vinnen sloegen.

En nu ontstond een stukje extreme sports. Vanuit het dek werd er gecommuniceerd wanneer we erin konden springen en vanaf dan was het zwemmen voor professionals. Alles geven om bij de gids te blijven die gebaren maakte waar we moesten kijken.

De eerste keer in het water had niemand iets gezien en bij de 2e keer werd pas duidelijk hoe snel je moest zijn. Er werd een sein gegeven dat we naar onder moesten kijken en ja hoor daar zwommen ze. Walvissen van 14 meter groot die onder je doorzwemmen. Het is echt onbeschrijfelijk en terug op de boot nam ik dan ook even een moment of silence… Wauw!!!

Vanuit de boot zag ik nog iets wat geweldig was. Een van de humpbacks maakte een breach. Dat willen zeggen dat die uit het water sprong. En hoe zeg, niet normaal. Een 14 meter grote walvis maakte een sprong waarbij zijn/haar gehele lichaam boven het water uit kwam. Echt ongelooflijk wat een kracht, geweldig!!!

Er volgde een uitgebreide lunch waarna we ons klaar maakten voor een 2e snorkel tour. Deze keer was de helderheid goed en de stroming niet al te sterk. We verbleven zo'n 45 minuten in het water waarbij we genoten van het geweldige rif op Coral Bay. Hierna gingen we terug aan wal en kwam de dag tot een einde.

Woensdag was alweer de laatste dag voor Pep aangezien zijn vrije week eerder was ingegaan. Na een ontbijt bij de geweldige bakker om de hoek namen we afscheid. Waarschijnlijk het laatste avontuur wat we samen zouden meemaken aan deze kant van de wereld. Maar in het zuiden van ons kikkerlandje wordt in de toekomst wel bijgepraat met een goede speciaalbier!

Ik bracht de rest van mijn dag door op het strand en ook het strand in Coral Bay is weer geweldig mooi. Je loopt het strand op, loopt het water in en binnen 3 meter zit je direct op het rif en is het weer een walhalla voor liefhebbers van de oceaan. 1,5 uur lang keek ik weer mijn ogen uit op alle pracht en praal van het ningaloo reef.

Het was voor mij alweer 8 maanden geleden sinds ik voor het laatst gedoken had maar eindelijk was het zover. Mijn eerste keer duiken in Australië stond vandaag op de planning.

Het snorkelen op zich was al geweldig maar als je dan eenmaal gaat duiken merk je meteen weer hoe veel vetter dat is! Het gewichtloos voortbewegen, alles wat lijkt in slow motion te gaan en alle schitterende koraalriffen en verschillende vissen. Het is genieten! De dag begon met een duik in de Canyon. Enkele hoogtepunten waren het zien van een schildpad, een aal, een rog met blauwe stippen en menig kleurrijke vissen.

Na de eerste duik gingen we op zoek naar Manta Rays. Wederom werd het schip geassisteerd door een spotter in de lucht en het duurde dan ook niet lang tot er een gespot werd.

We werden opgedeeld in 2 groepen. Nadat het teken kwam dat ik er in kon springen twijfelde ik niet lang en dook de oceaan in. Deze keer alleen met snorkel en flippers. Ik keek naar onder en zag daar iets ongelooflijk moois. Met een spanwijdte van bijna 4 meter bewoog deze rog zich voort als iets uit een sprookje.. Wat een majestueuze wezens zijn dit. Ze vliegen letterlijk door het water…

In het volgende uur konden we meerdere malen het water in om in het gezelschap te zijn van dit geweldige verschijnsel. Het was puur genieten!

Nog vol in extase van zojuist kregen we een lunch voorgezet. Ook bij deze tour was die weer goed geregeld. Na een klein uurtje maakte we ons op voor de kers op de taart. De 2e en laatste duik van vandaag.

Deze keer gingen we kopje onder bij duikplaats Ashos Gap. Deze locatie staat bekend om een “cleaning station”
Dit is een groot cabbage koraal waar bacteriën en parasieten etende vissen leven en waar de grotere vissen, haaien en schildpadden van weten om naartoe te gaan om hun tanden en kieuwen te laten schoonmaken. Een uniek verschijnsel. Voor mij was het horen van haaien al genoeg. Ik kon namelijk niet wachten om weer samen in het water te zijn met deze geweldige dieren!

Deze duik was werkelijk prachtig! Het geweldige koraalrif van Ningaloo met veel variatie aan vissen. We zagen een grote school met golden trevallies, een school met barracudas, een schildpad en een ontzettend grote grouper voorbij komen.

Toen we eenmaal bij het cleaning station aankwamen zat ik vol enthousiasme en bewondering te kijken naar dit geweldige natuurverschijnsel. Vriend en vijand die elkaar respecteren in een blauwe wereld van eten of gegeten worden. Voor de schoonmaker is het eten en voor de haaien een schone mond.

We zagen hier wel 15 tot 20 grey reef sharks voorbij komen en één voor één deden ze de mond open om een grondige schoonmaak te krijgen. Geweldig om te zien dit en samen met de tigershark duik in Fiji is dit de mooiste duik in mijn korte periode als duiker. Eenmaal terug op de boot had ik dan ook een momentje voor mezelf nodig. Emotioneel werd ik er van..

Haaien zijn echt zo'n geweldige dieren en ze worden zo verkeerd begrepen door een groot deel van de wereld. Ik raad iedereen aan om ooit eens te gaan duiken of snorkelen bij haaien in de buurt en ik kan je vertellen het is een life changing moment!

Tot ziens Coral Bay… I'll be back!

Vrijdag was het weer tijd om te gaan. De goedkoopste optie om weer in Port Hedland te komen was per bus en dus pakte ik een 12 uur durende busreis. Ik kwam precies op tijd aan voor de eclipse en mijn 2e bloedmaan werd afgestreept om half 4 in de ochtend.

Aangekomen in Hedland werd er niet veel gedaan. Dit industriële stadje is echt totaal niet bijzonder en verder dan het winkelcentrum kwam ik dan ook niet. In mijn laatste 2 vrije dagen keek ik seizoen 2 van Westworld! Een epic serie trouwens!!

Maandag was het weer zover. Terug naar de outback voor drie weken. En daar zit ik nu weer. In mijn kleine kamertje mijn blog te schrijven. De eerste 2 survey dagen achter de rug, 18 left to go…

See you guys when I'm back in civilization! Thanks for reading! ✌️ 🌏