Het worden van een Tassie

In de namiddag landen we in Tasmanië en voor de komende tijd mogen we ons Tassies noemen. We pakken een bus op het vliegveld en worden afgezet bij het Shamrock hotel waar we worden opgehaald door onze airbnb host.

De eerste kennismaking met een lokale Tassie was goed. Met deze hippe bejaarde vrouw aten we een hapje bij een Aziatisch restaurant en vertelde ze ons vanalles over de meest zuidelijke staat van Australië.

De volgende dag vertrokken we van de airbnb richting hostel ‘the Nook Backpackers’ waar we die komende week zouden verblijven. Terwijl we op de bus aan het wachten waren kochten we door een insider tip van een local de krant ‘the Mercury’ om ons te inventariseren in de beschikbare banen.
Dit kleine zoekwerk leverde nog niet veel op en we zouden dan ook verder moeten kijken dan een krantje.

Vanuit het hostel in Hobart ondernamen we verschillende dingen. We zijn een dag naar het Mona gegaan, het Museum of old and new art. Dit is voor mij tegelijkertijd het vetste en vreemdste museum waar ik ooit geweest ben. Absoluut een aanrader!

We zijn naar de haven gegaan, hebben verschillende parken bezocht, gevoetbald en ook hier natuurlijk weer veel nieuwe mensen leren kennen.

Ik ben zelf nog 2 dagen naar Launceston gegaan met de bus om dit plaatsje ook te verkennen. En ondanks dat er niet veel te doen is heeft het misschien wel het mooiste lokale park dat ik ooit gezien heb.

Bij terugkomst in Hobart werden we herenigd met Pepijn. Deze toffe Brabander hadden we in het huis in Sydney leren kennen en we besloten dat het leuk zou zijn om met zijn drieën Tassie te verkennen.

De volgende ervaring zou snel beginnen. Sil had contact gelegd met een Canadees genaamd Nick die kersen gingen plukken op een farm. Via hem kregen we alle informatie en binnen no time had Sil geregeld dat we een hostel en werk hadden.

In New Town, een kwartier van de cbd in Hobart lag het Springvale Hostel. Dit gebouw dient tijdens de schoolperiode als een woon- en slaapplek voor scholieren en tijdens de vakanties biedt dit backpackers een goedkoop alternatief om te verblijven.

Voor 200 dollar per week kreeg je hier een privékamer en 3 maaltijden per dag. Voor een extra 10 dollar per dag had je ook nog vervoer naar de farm heen en terug. Voor Australische begrippen is dit een prima plek!

In de eerste week werkten we bij ‘Reid Fruits’, deze farm heeft alleen al 100 hectare aan verschillende kersenbomen. Laat staan hoeveel appelbomen ed ze nog hebben… Een immense boerderije dus!

Hier begon het kersen plukken. Een volle kist van ongeveer 8kg leverde 7.50 dollar op. Na verschillende verhalen van mensen die gemiddeld zo'n 25 kisten per dag vulden begonnen we met goede moed aan dit nieuwe avontuur.

In de praktijk liep het even anders… In de 5 dagen dat ik geplukt heb had ik in deze volgorde 10, 14, 18, 14, 18 kisten geraapt. En in verhouding met de kosten hier in Australië dus niet veel verdiend. Het plukken hing dan ook van een aantal factoren af. Namelijk of je bomen had met grote kersen en of je er honderden zag of dat je moest zoeken naar de kersen.

De ervaring was leuk en de eerste farm dagen konden worden afgestreept. En buiten dat voelt het toch anders dan werken in Nederland, mede door de temperatuur natuurlijk..

We zijn in deze week ook nog naar een cricket match gegaan. Een 4 uur durend duel tussen Hobart en Brisbane. Uiteindelijk trok Hobart aan het langste eind maar wat een saaie sport is dit zeg. De sfeer in het stadion is het enige positieve wat ik kan noemen..

Het kersenseizoen was afgelopen en we kregen een mogelijkheid om het plukken van aardbeien een kans te geven. Eerst hadden we weekend natuurlijk.

In het weekend beklommen we Mt. Wellington, een gemakkelijke hike van 3,5 uur. Om bij het beginpunt te komen maakten we wederom gebruik van de nieuwe term “liften”. Een gratis alternatief om van punt A naar B te komen en dat ook in Australië goed werkte. Dit gaf je ook de mogelijkheid om wat locals te leren kennen.

Voor de rest werd er nog gevoetbald en op stap gegaan in de avonden en op maandag vertrokken we naar een nieuwe farm voor het aarbeien festijn.

Hier kan ik kort en duidelijk over zijn… Wat een kl*te werk!! Een aanslag op je rug, in de volle zon zonder schaduw en je vindt nauwelijks aardbeien.

Het was dan ook geen verrassing dat nog voor de middag bijna iedereen uit het hostel ermee gestopt was en in het gras aan het chillen was. Het enige hoogtepunt van deze ervaring was een glimp van een behoorlijk grote tijgerslang die zich tussen de aardbeien struiken verstopt had.

Omdat we nog lang moesten wachten op de bus besloten we om weer te liften. We splitsen op in 2 groepen en samen met Pepijn ging ik langs de weg staan.

We werden snel opgepikt door een vrachtwagenchauffeur uit Sri Lanka die in een aparte vrachtwagen met 16 versnellingen kersen vervoerde voor een andere farm. Dit ritje bracht ons 15 minuten verder. Hierna hebben we ongeveer een dik half uur moeten wachten voordat een vriendelijke local ons meenam richting Hobart cbd.

Het kersen plukken was klaar en het aardbeien plukken was k*t. We zaten dus na iets langer dan een week weer zonder werk. In de volgende dagen werd lichtelijk gezocht naar iets nieuws in de buurt maar dit alles zonder succes…

Omdat het hostel super chill was met veel leuke mensen besloten we om hier nog een week te blijven. Hier werd nog flink gelachen met een aantal Fransen, een Italiaan, een paar Canadezen en een Australische. Een bijna dagelijkse partijtje voetbal was dan ook niet uitgesloten.

Tijdens deze week werd er besloten dat we naar Melbourne zouden gaan om daar werk te gaan zoeken. We wilden Tassie natuurlijk niet verlaten zonder de hoogtepunten gezien te hebben en dus boekten we met ons 3en een campervan voor een rondje Tassie van 9 dagen.

De trip begon in Bruny Island waar we vergezeld werden door Marco, Florian, Marine en Clelie. Hier gingen we naar uitkijkpunt ‘the Neck’ en maakten we 's avonds een kampvuur op een gratis camping. Tijdens dit kampvuur maakte onze Italiaanse vriend Marco de lekkerste pasta die ik ooit gegeten heb..

De dag erna liepen we de Fluted Cape Walk, een hike die je door regenwouden en langs grote kliffen langs de oceaan leidt. Op het einde van deze hike namen we afscheid van de rest en vertrokken we richting het midden westen van Tasmanië.

De rest van de dag maakte we nog stops bij ‘the tall tree walk’ en ‘the Russel falls’. We bleven de avond overnachten op de parkeerplaats van een tankstation langs de weg omdat we geen benzine meer hadden en het tankstation dicht was.

De volgende ochtend werd er ontbeten aan het meer St. Clair waar we de eerste kangaroos zagen. Hierna volgde een korte hike naar de Donaghys Lookout Trail en the Nelson Falls.

Hierna zijn we doorgereden richting Queenstown, een plaatsje waar je je voor even weer terug in de tijd voelt. Oude gebouwen overheersen het stadje en er is zelfs een winkel die nog videobanden in de schappen heeft liggen. Leuk om gezien te hebben maar er is niet veel te beleven..

We vertrokken richting Strahan waar we overnachten op een camping en besloten wat we de opvolgende dagen gingen doen.

Na een ontbijt de volgende dag vertrokken we richting Kelly Basin waar een Ghost Town op de planning stond. Een autorit door de jungle bracht ons bij een parkeerplaats waar we op één auto na de enige waren.

De return hike van ongeveer 4 uur door regenwoud met leuke wilde paden waar niet veel mensen kwamen bracht ons uiteindelijk bij “Pillinger”, een oud havenstadje waar niet veel meer van over was. Op een enkele fundering, een boiler, en een gedeelte van een trein na dan.

De route was geweldig en zonder dat je er echt op let loop je eigenlijk over een verlaten treinrails die volledig begroeid verstopt ligt onder het regenwoud.

Na de hike zijn we richting Cradle Mountain vertrokken waar we na wat pannekoeken en een biertje zijn blijven overnachten op een free camp spot tussen de bossen.

De dag erna stond de Cradle Mountain Summit hike op de planning. Ondanks de regen in de ochtend besloten we toch om het te proberen. De tocht zou gemiddeld tussen de 6 en 8 uur duren maar door het hike tempo van ons waren we in minder dan 5 uur terug bij de carpark. Tijdens de hike zagen we tussen de struiken ook nog een slang. Volgens een local was het een tijgerslang of een copperhead.

Na de hike vertrokken we richting Pinguin, een klein stadje in het noorden van Tasmanië. Hier bleven we overnachten aan het strand op een free camp spot. Er zouden bij zonsondergang ook pinguïns aan land komen. Echter buiten 2 pinguïns die naast ons achter een rots zaten gebeurde er niets. Maar wel leuk dat deze 2 ons de gehele avond en ochtend gezelschap hielden.

Van Pinguin zijn we richting Launceston vertrokken. Een tocht van ongeveer 2 uur. Tussendoor zijn we nog gestopt bij Leven Canyon waar we een aantal mooie uitzichten hadden.

Eenmaal in Launceston aangekomen hebben we even de stad gecheckt. We zijn even het park ingegaan waar japanse apen zitten waarna we naar Cataract Gorge zijn gelopen. Een ander mooi park waar de pauwen, walibis en ander wildlife zich laten zien.

De volgende dag stond Wineglass Bay, Bay of Fires en Coles Bay op de planning. De tocht ernaartoe was lang. In de Bay of fires huurde ik nog snorkel gear maar de helderheid was zo bizar slecht dat ik na een half uur het water weer uit was.

De avond vorderde en we zochten wederom een free camp spot op. Deze keer in het bos. Eenmaal aangekomen bleek dit een hotspot te zijn want het zat vol met mensen. Vreemd genoeg kwam ik hier ook een Duitser tegen waar ik in Melbourne samen kerst mee gevierd had.

De avond zou een unieke ervaring worden. Er was deze avond namelijk een bijzonder natuurverschijnsel. Een super blue blood moon. Tussen half 11 en half 1 zag je de schaduw van de aarde voor de zon de maan steeds donkerder maken. Op het moment dat dit helemaal het geval was kreeg de maan een volledig rode gloed. Een geweldig aanzicht. Doordat het hierdoor ook donkerder werd in de hemel kon je een geweldige sterrenhemel zien met een glimp van de melkweg. Ongelooflijk mooi!!!

Het werd een gezellig kampvuur avondje waarbij er onderling de nodige reisverhalen gedeeld werden.

De volgende ochtend bleven we iets langer slapen dan de voorgaande dagen. Na een eitje reden we naar het Freycinet National Park. Hier liepen we een korte hike naar een view point. Na dit was het even relaxen aan het water.

In de middag vertrokken we richting Port Arthur. Maps.me dacht ons even een afkorting te geven maar deze leidde ons voor 40km door zandwegen met stenen en gaten in de grond. Niet bepaald geschikt voor campervan's maar chauffeur Pepijn hield ons op de weg.

We hadden besloten om in Port Arthur een historische gevangenis te bezoeken maar dit vonden we allen te prijzig. Ook het bezoeken van een bekend surfers plaatsje gebeurde niet meer omdat we om 3 uur in de middag de campervan terug moesten brengen.

De reis in Tasmanië is inmiddels tot een einde gekomen. Een geweldig eiland met veel leuke ervaringen. Kersen plukken, Hitchhiking, Roadtrip, Natuur, Slangen, Walibis, Kangoeroes, hiking, kustlijnen en wederom geweldige mensen leren kennen!

Gisteren zijn we op onze laatste avond in Hobart naar de nieuwe starwars film geweest. Ondanks een jeugd sentiment viel dit deel naar mijn mening tegen. Ojaa en Pepijn, die gekke Brabander had nog nooit een deel van starwars gezien.. Het schijnt dat ze niet alleen in de bergen veel stenen hebben om onder te leven maar ook in Brabant dus..

De reis gaat verder in Melbourne wederom waar ik onmiddellijk opzoek ga naar werk. En dan zien we wel weer wat er op het pad komt..

Tot de volgende aflevering van mijn reis en wederom bedankt voor het lezen lieve mensen! ✌️🌏 😘