De westkust van NZ

Na een busreis van 5 uur arriveer ik in Franz Josef. Wat een relaxed ‘dorpje’ is dit. Omringd door bergen ligt dit pittoreske plaatsje wat uit 3 straten bestaat.

Er staat vandaag niet zoveel op de planning. Het is inmiddels al 18.00uur geweest. Na het eten zoek ik nog even de Monsoon bar op waar ik aan de praat raak met een Braziliaan. Net als zoveel andere verhalen van backpackers begon ook zijn reis met een verblijf van max. 3 maanden. Inmiddels was hij al 18 maanden onderweg en wist hij ook niet meer wanneer hij naar huis zou gaan.. Na een paar potten pool en bier vertrok ik richting hostel waar de ogen sloten.

De eerste ochtend in Franz Josef sliep ik eens lekker uit. Geloof het of niet maar uitslapen is schaars als backpacker. Elke dag staat wel weer een nieuw avontuur op de planning. En heb je een keer rust dan hoor je wekkers op verschillende tijdstippen af gaan van mede reizigers die wel iets op de planning hebben.

Ik vertrek in de middag richting de gletsjer waar ik een hike van 4 uur gepland heb. De hike begint op de weg, vervolgt in de jungle en komt uit bij de bodem van de gletsjer. De Franz Josef gletsjers is inmiddels flink geslonken in de afgelopen jaren maar de overblijfselen ervan zijn net zo indrukwekkend. Eenmaal aangekomen worden de nodige foto's gemaakt en heb ik een half uur mijn ogen uit liggen kijken. Er is gewoon iets aan gletsjers wat ik geweldig vind..

Ik kan het maar niet genoeg benadrukken hoe divers die regenwouden hier zijn. Geweldig om te zien. En verbazend genoeg leven er op een arsenaal aan vogels na weinig tot geen dieren. Ik vraag me daarom tijdens het lopen ook regelmatig af hoe het hier 1000 jaar geleden zou zijn..

De volgende dag wordt de bucketlist er maar weer eens bijgepakt. Ik ga vandaag de gletsjer beklimmen! Onwetend wat me te wachten staat maak ik me een weg naar onderaan de straat.

Na wat veiligheidsmaatregelen en formulieren krijgen we de kleren en een kleine briefing over hoe we de pinnen onder de schoenen moeten vastmaken. Hierna volgt een kleine trip door het bos richting de helipads.

Een helikopter vlucht zou ook de eerste keer worden en vol enthousiasme stapte ik dan ook in. Ik mocht naast de piloot zitten en kreeg een headset aangereikt. ‘How are you doing there mate?’ Klonk er door de headset en we vertrokken.

Binnen 10 minuten kwamen bij de gletsjer aan en hoe dichter bij je komt hoe machtiger en indrukwekkender die wordt. Geweldig!! De helikopter werd op het ijs neergezet en we stapten allemaal uit. Hier moest je nog even goed opletten dat je niet weg waaide door de kracht van de propellers..

Bij aankomst werden de pinnen onder de schoenen vastgezet waarna de tocht kon beginnen.

WAUW!!! Stil werd ik ervan. Ik zocht naar woorden maar die vond ik niet. Ik maakte foto's en filmpjes met mijn gopro maar dit waren maar schimmen van ‘the gratitude of this glacier’. Zoals wel vaker op mooie indrukwekkende plekken schieten woorden en foto's te kort. Je neemt alles in je op en stopt het bij de vele herinneringen die in de afgelopen 3 maanden mijn brein hebben bezig gehouden. Weer een ervaring rijker.. Na 3 uur hiken en het kruipen door ijsgrotten zat de tocht erop. Bucketlist ✅

Later op de dag ontmoette ik een Australisch koppel waar ik samen mee at en reisverhalen mee deelde. Hierna werd er uitgezocht wat ik de komende dagen van plan was.

Mijn plan was om richting Mt. Cook te gaan omdat ik daar een aantal dingen had op staan welke ik graag wilde zien en beleven. Helaas bleken alle hostels daar in de buurt vol te zitten en ik moest dan ook even out of the box denken. Ik vond een soort guesthouse anderhalf uur verwijderd van Mt. Cook
Het enige probleem hiermee was dat ik niet zomaar een bus kon pakken er naartoe omdat ik ook weer terug naar het guesthouse moest gaan.

Na lang twijfelen of ik dit gedeelte van NZ zou overslaan besloot ik om iets meer geld te spenderen (geld vliegt hier sowieso over de toonbank als warme broodjes) en een auto te huren voor 5 dagen.

‘S ochtends vroeg pakte ik de intercity richting Queenstown. Een bustocht van ongeveer 8 uur. Ondanks dat dit een behoorlijke mooie tocht is door verschillende soorten landschappen is het ook zeer vermoeiend.

We kwamen rond 17.00uur aan bij Queenstown Airport waar ik de auto op pikte. Omdat het al laat was en ik geen zin meer had om te gaan rijden had ik een hostel geboekt in de stad.

Bij aankomst in het hostel dropte ik eerst mijn spullen waarna ik naar het medical center liep. Ik had namelijk al een week lang een wondje op mijn voet die ontstoken bleek te zijn en wat door het vele hiken steeds weer open ging. Ik plande een afspraak voor de dag erna.

In het hostel leerde ik meteen een Schot kennen genaamd Ryan die vreemd genoeg dichter bij Noorwegen woonde dan bij Engeland..

Beide gehoord van de bekende ‘Ferg Burger’ in town besloten we om deze te gaan proberen. Het liep even anders helaas. Een standaard rij van 25 mensen is normaal voor deze nog on gekauwde burger maar helaas namen ze voor vandaag geen verdere bestellingen meer aan. We waren echt net te laat… Over een weekje zou ik terugkeren dus dan nog maar eens proberen..

We stapten binnen bij een pizzeria 2 deuren verder die volgens mij van dezelfde eigenaar was. Ondanks dat de pizza heerlijk was en het bier naar meer smaakte was het een blonde schoonheid die mijn hart sneller liet kloppen. “What a beautiful waitress”..

Omdat ik met een Schot was zochten we na het eten nog even een bar op. Hier werd na een aantal pints verstandig afscheid van genomen. Aangezien ik vroeg bij de dokter moest zijn en hij ging skydiven was dit een juiste keuze.

De afspraak bij de dokter koste me 120 dollar. De wond bleek idd ietwat ontstoken te zijn en na het verkrijgen van een antibiotica zalfje vertrok ik richting Blue Pools. Dit was een gebied waar we met de bus langs waren gekomen een dag eerder maar waar niet gestopt werd. Dit bleek wel een aanrader te zijn volgens vele en aangezien ik nu een auto had en meer vrijheid dacht ik why not..

Onderweg werden nog een aantal stops gemaakt bij pittoreske uitzichten en na ongeveer 2 uur arriveerde ik. Nadat de auto geparkeerd was liep ik het bos in. Het was een kleine tocht van ongeveer een half uur. En ik kan het niet vaak genoeg zeggen maar die bossen hier zijn geweldig!

We kwamen aan bij een loopbrug met uitzicht over de blue pools. Het was zo'n 25 graden maar de zon voelde aan als 35 graden. Hier lagen wat andere backpackers te chillen en te genieten van dit juweeltje.

Eenmaal onder gekomen nam ik ook plaats aan de pools en voelde het water even. Dit water was extreem koud en warmer dan 10 graden was het dan ook niet… Wel kristalhelder met een extreem mooi blauwe kleur. Another hidden gem!

Het duurde niet lang voordat er verschillende mensen van de brug sprongen. Ik leerde hier een Nederlands koppel kennen die ook bezig waren aan een behoorlijk mooie reis. De jongen was ook al een aantal keer gesprongen en ondanks het wondje op mijn voet dacht ik ‘fuck it another once in a lifetime opportunity’. In eerste instantie dacht ik dat de brug 10 meter hoog was maar sinds gisteren ben ik erachter gekomen dat ik van 14 meter gesprongen was. De klap op het water leverde een licht blauw oog op but it was all worth it..

Hierna vertrok ik richting Wanaka waar ik een geweldig uitzicht over het meer had vanuit mijn hostel. Na een lichte pasta maaltijd zocht ik het bed op.

De volgende dag vertrok ik rond 10.00uur richting Mt. Cook. De weg hiernaartoe was lang maar prachtig. Hoe dichterbij je kwam hoe machtiger de bergen werden en onderweg werd je regelmatig getrakteerd op een stukje amazing scenery!

Ik arriveerde iets voor 2 en maakte me klaar voor een hike. Ik ging vandaag the Hooker Valley track lopen. Een hike door gemakkelijk terrein van gemiddeld 1,5 uur. Echter door de geweldige adembenemende uitzichten deed ik er bijna het dubbele over.

De hike kwam uit bij een gletsjermeer genaamd het ‘hooker lake’. Een mooi einde aan een geweldige tocht. Hier genoot ik een uurtje van het uitzicht waarna ik binnen een uurtje terugliep naar de auto.

Het was inmiddels al best laat en ik besloot dan ook om terug richting hostel te rijden. De rit terug moet je je ogen op de weg houden want onderweg zie je elke keer als je in de binnenspiegel kijkt de geweldige bergen steeds kleiner worden.

Aangekomen bij het hostel maakte ik een couscous salade voor de komende dagen. De avond vorderde en rond 23.00uur zette ik me een stoel buiten en genoot van de sterren. Niet meer normaal hoe mooi die sterrenhemel is!! Je moet je ogen even laten wennen maar als je dan alles ziet is het genieten geblazen.. Je kunt zelf gedeeltes van de melkweg zien… Ongelooflijk!!!

De volgende dag reed ik nogmaals richting Mt. Cook waar ik naar de Tasman glacier ging en genoot van de uitzichten. Hierna volgde weer een rit van een uur waar ik onderweg stopte bij de ‘clay cliffs’. Hier was ik inmiddels al 3x langs gereden en ik besloot dan ook eens een kijkje te nemen.

Ik belandde op een gravelroad van 20 minuten die eindigde op privé terrein waar je 5 euro entree in een brievenbus moest stoppen. Hierna volgde weer een kwartier gravelroad. Bij aankomst bleek dit een leuke stop te zijn. Rotsen met de kleur van de Grand Canyon staken hoog boven de bergen uit. Een kleine hike van 45 minuten door dit gebied volgde. Geen must do maar wel een leuke tussenstop.

De rest van de dag gebeurde niet veel en na wat netflix dook het bed in.

Ik werd wakker met een gemengd gevoel. Ik wilde eigenlijk naar Lake Tekapo maar besloot om iets anders op te zoeken. Ik had eigenlijk nog één nacht hier maar die werd geskipped.

Ik wilde ook graag naar Milford Sound en de enige manier om daar echt te komen was met de auto. Ik kwam erachter dat je ook kon duiken daar en dat bleek een van de hidden gems te zijn.

Er werd een hostel geboekt in Te Anua en een boeking gedaan voor de duiktrip. De spullen werden gepakt en de rit van 4 uur kon beginnen.

In Queenstown maakte ik een stop om te tanken en kreeg hier een teleurstellend telefoontje.. De duiktrip voor de volgende dag was gecancelled vanwege de weersvoorspelling. Ietwat gefrustreerd bedacht ik wat te doen. Aangezien ik het hostel al geboekt had besloot ik toch om erheen te rijden. Ik zou bij aankomst wel kijken wat ik dan zou doen. Het weer onderweg was trouwens bizar slecht.. Regen, wind en slecht zicht..

Na een dikke 2 uur kwam ik aan in Te Anua. Ook dit was weer eens in de middle of nowhere.. Een gravelroad leidde me naar mijn hostel waar ik verder keek wat te doen de volgende dag.

Ik besloot om een 2 uur durende cruise te boeken in Milford Sound om dit 8e wereldwonder te kunnen aanschouwen.

Om half 11 vertrok de cruise en de weg ernaartoe was fenomenaal. Ondanks dat het nog steeds regende zijn de uitzichten onderweg geweldig. Hoge bergen en heel veel watervallen stalen de show en 1 minuut voordat de boot vertrok kwam ik aan. Wat een timing!

De boottocht had iets onwerkelijks en het wordt al snel duidelijk waarom dit gezien wordt als het 8e wereldwonder. Omringd door hoge fjorden en tientallen watervallen vaarden we door de Sounds. Er zijn maar 2 echte watervallen hier. Door de hevige regenval in Milford Sound ontstaan er heel veel kleine watervallen die het gebied overheersen. Onderweg komen we nog wat zeehonden tegen en nadat we de Tasman zee gezien hadden keerde de boot weer om. Wederom een geweldig gebied en ondanks geen zonnetje hadden de mistbanken boven de fjorden ook wel iets spectaculairs.

Aangezien ik maar een dag hier had stond er vandaag geen hike meer op de planning… Helaas! Ik moest de auto terugbrengen voor 17.00uur. Op de terugweg heb ik regelmatig moeten stoppen, het was inmiddels opgeklaard en de scenery was weer fenomenaal. Een van de mooiste wegen die ik ooit gereden heb.

Aangekomen in Queenstown checkte ik in bij de YHA lakefront. Na wat spaghetti zocht ik een bar op. Hier werd een behoorlijk feestje gevierd. Er was namelijk een groep aussies aangekomen die de bar lieten ontploffen. Ik nam dan ook deel aan dit stukje amusement.

Maandag had ik wederom een activiteit gepland. Ik ging vandaag Jetboaten met de Shotover Jet. Dit bleek weer een staaltje adrenaline pompen te worden. De jetboat ging met zo'n 90 km/h vlak langs de rotsen en om de paar minuten maakte de boot een 360 graden spin. Ook weer heel vet om te doen dit.

Dinsdag werd ik ‘s avonds opgepikt door Tessa, een vrouw die ook in Sydney in het party huis zit. We gingen samen the Mount Roy Track oftewel Roy's Peak lopen. We reden eerst richting Wanaka waar we een pizza aten. Hierna boekten we een hostel in de buurt waar het de bedoeling was om een paar uur te slapen.

We wilden de tocht beginnen het ‘s nachts om half 2 om zo de zonsopgang boven op de berg te kunnen zien. Om half 11 zaten we nog met een biertje en de uren tikten voorbij. Voordat we het wisten was het al 01.00uur en ook een kleine powernap van 20 minuten lukte niet meer. Er werd besloten om de nacht door te trekken..

Rond 02.00uur kwamen we aan bij de parkeerplaats en na het aantrekken van warme kleren en het maken van een lunchpakket kon de tocht beginnen.
Ik kan je vertellen de tocht was van onder tot boven behoorlijk afzien. Je begint op 200 meter en stijgt constant tot je op een hoogte komt van iets meer dan 1600 meter. En serieus het is alleen maar stijgen. Er zijn misschien een paar enkele momenten waar het lijkt op een recht stuk maar ook dit gaat omhoog.

De hoofdlamp wees ons het pad en de vele schapen onderweg lieten je soms even schrikken in het donker. De sterrenhemel was wederom prachtig en er werd dan ook regelmatig even gestopt. Dit was ook wel nodig want damn!!! Wat een kuitenbijter tocht was dit.

Ik moet ook even zeggen dat Tessa een echte doorzetter is! En ze heeft astma en pas een hevige longontsteking gehad. Maar aan opgeven deed ze niet aan. Push it to the limit! Eenmaal op de top aangekomen waren we dan ook trots op elkaar!

We waren precies op tijd voor de zonsopgang iets voor 6. Helaas was het bewolkt en kon je hier niet zoveel van zien.. Bummer..

We waren de enige op de top van de track maar na 10 minuten kwam een diehard Amerikaan van de andere kant omhoog gelopen. Hij had een 2 dagen track gedaan. Buiten de Amerikaan waren we de enige wat toch wel een prestatie was!

Na even zitten en genieten van het uitzicht begon er een Nederlands tafereel. Thuis in Nederland sneeuwde het namelijk de laatste dagen. En de sneeuw wat hier omlaag kwam was flink. Dikke vlokken en het werd al snel behoorlijk koud.

Nu weet ik ook wat ze bedoelen met de 4 seizoenen in een dag hier. ‘S middags kan het 25 graden zijn. ‘S avonds regen en wind en vroeg op de ochtend boven op een berg kan het ineens sneeuwen.

Samen met de Amerikaan liepen we de weg terug naar onderen. Hoewel de weg naar boven een aanslag op de kuiten was bleek de afdaling een aanslag op de knieën te zijn.. Onderweg stopte we regelmatig om van het geweldige uitzicht te genieten. De temperatuur werd beter naarmate je afdaalde en voordat je wist liep je weer in je t-shirt. Ergens tussen 8 en 9 in de ochtend kwamen we onder en weer een challenge completed! Roy's Peak ✅. Voor mij tot nu toe de zwaarste tocht!

We reden terug naar Queenstown waar we voor een paar uur knock out gingen in de lounge room in mijn hostel. ‘S avonds werd er nog een hapje gegeten bij een gezellig restaurant die een heerlijke zalm serveerde! Hierna namen we afscheid, ieder met weer een eigen plan en ik deed nog een drankje met een Canadese naamgenoot. Maar eentje was genoeg aangezien ik slaap moest inhalen..

Uitgeslapen werd ik gisteren wakker, lekker tot 11 uur erin blijven liggen. In de lounge room bedacht ik wat ik nu weer eens kon gaan doen. Misschien een bucketlist item? Misschien een bungee jump? Ik was tenslotte in Queenstown.. Per direct boekte ik de Nevis Bungy om 15.20uur diezelfde middag.

Met een bus werd ik samen met een groep andere waaghalzen afgezet ergens tussen een gebergte. Na het inleveren van het ticket werd ik ingepakt in de bungee gear en liep richting de lift. “Just you?” en ik dacht eeeuhm ja schijnbaar. Hij maakte me vast en ik ging alleen vanaf de berg richting het plateau vanwaar iedereen springt.

Eenmaal aangekomen hoor je de mensen al schreeuwen en de brokken in mijn keel werden groter en groter. Ik kreeg nog meer materiaal aan me vast gemaakt en hoewel ik er allemaal niets van snapte dacht ik het zal wel allemaal goed zijn..

Ik was aan de beurt. Met de gopro in mijn handen maakten ze me vast aan het bungee koord. Lopend naar het randje dacht ik ooooh shiiiiiiiiit!!! Wat ga ik hier doen 🙈

1,2,3 bungy!!! Maar nog voor de de 3 klonk was ik al gesprongen. HOLY F*CKING SHIT dit was intens!!! Mijn hart maakte overtoeren en het was allemaal moeilijk te bevatten.. Ik was gesprongen van 134 meter in het diepe. Weer een ervaring rijker…
Nevis Bungy ✅ Bucket list ✅

Terugkomen in de stad besloot ik dat het nu eindelijk eens tijd was voor de bekende Fergburger. 20 minuten in de rij en nog eens 10 minuten op de bestelling wachten. Maar het was het allemaal waard.. Wat een burger!!! The best for a reason! ‘S avonds deden we nog wat drankjes met mensen uit het hostel. 8 mensen met 8 verschillende nationaliteiten. Hostel life..

Inmiddels is het alweer vrijdag de 15e. Nóg een extra nacht geboekt hier in dit geweldige plaatsje en morgen vertrekken richting Lake Tekapo en door naar Christchurch waar mijn vlucht vertrekt op de 18e. Met een beetje geluk heb ik gratis vervoer via car relocation 😀

See you guys in Australia! Thanks for reading! ✌️🌏